The Valley of the Sun: Arizona

We zijn inmiddels aangekomen in de miljoenen metropool Phoenix (4,1 miljoen inwoners) in de staat Arizona. Phoenix behoort tot een van de snelst groeiende steden van de Verenigde Staten. Zo ook ons hotel, wat pas 3 jaar oud is en helemaal nieuw uit de grond is gestampt. Het was best een hele rit: 450 kilometer. We hebben afgelopen nacht al iets beter geslapen. We zijn er dan ook een stuk vroeger in gegaan. Omstreeks 22:00 uur was de koek op en hebben we allebei tot ongeveer 4:30 uur geslapen, niet slecht. We zijn om half 7 opgestaan om te douchen, auto in te pakken en te ontbijten. Altijd prettig als er ontbijt zit inbegrepen bij de hotelovernachting. Met een goed gevulde maag konden we aan onze tweede reisdag beginnen. The sun was shining again.

We reden om 8:15 uur in Oostelijke richting via de US 62. Dwars door het Mojave woestijn gebied waarbij enkel donker gekleurde heuvels en bergen te zien waren zonder groen. Het leek echt net een maanlandschap. Zo’n 150 kilometer lang aanschouwden we dit beeld. Wat voelden we ons klein toen we over deze vlaktes heen keken terwijl we reden. We zijn bij het plaatsje Parker in zuidelijke richting gereden naar de Interstate 10 welke ons vanaf hier in één rechte weg naar Phoenix zou brengen. We gingen gauw genoeg de staatsgrens over van Californië naar Arizona. Het eerste wat ons direct opviel waren de brandstofprijzen welke op grote palen langs de snelweg werden aangegeven. Voordat we op vakantie gingen, dachten we dat de prijs per gallon (3,8 liter) een stuk goedkoper zou zijn dan in 2011 waar deze gemiddeld op $3,80 lag. Echter vanaf Los Angeles tot aan deze staatsgrens lagen de prijzen steeds rond de $4,20. Eenmaal de grens over was de prijs per gallon ineens nog maar $2,60, dat scheelt dus een hele hoop!

De snelweg was een beetje een eenzijdige route met soms wel kaasrechte stukken van tientallen kilometers. Soms zagen we voor ons de snelweg wel zo’n 30 of 40 kilometer verderop omhoog gaan. Weinig bijzonders dus vandaag van de route, maar hier hadden we ons ook al op ingesteld dat scheelde. Zo’n 50 kilometer voor Phoenix veranderde de 2-baans Interstate weer in een drukke 5 baans weg zoals we dat in Los Angeles zagen. Er was veel verkeer en naarmate we dichter bij Phoenix kwamen, zagen we op een gegeven moment ook heel mooi de stad te liggen. Ook deze stad ligt eigenlijk midden in de woestijn. We zijn niet direct naar ons hotel downtown gereden, maar eerst naar South Mountain Park, zo’n 15 kilometer ten zuiden van het centrum. Hier bracht ons een weg met erg veel bochten naar het Dobbin’s Lookout punt. Vanaf dit punt heb je op een hoogte van ruim 700 meter een prachtig uitzicht over de gehele metropool van Phoenix. Hier hebben we gelijk geluncht.

Na de lunch moesten we uiteraard de bochtige weg ook weer terug naar beneden. De auto stond inmiddels al in het reserve, maar gelukkig hadden we onderweg al tig pompen gezien. Met een goede 550 mijl (880 km) op de teller op 1 tank rijdt de auto dus best zuinig! Nadat we er weer 20 gallons in hadden gegooid, konden we er weer een flink eind tegenaan. We zijn doorgereden naar ons hotel, welke we overigens niet op de navigatie konden instellen, omdat het allemaal nieuw was. We zijn toch in één keer goed gereden. De auto werd middels Valet Parking naar een parkeergarage gebracht.

Na de spullen op de kamer gedropt te hebben, zijn we de stad in gegaan. Wij Nederlanders kunnen klagen over het weer, maar tjonge wat was het hier heet. Met een temperatuur van 42 graden en een minimum nacht temperatuur van 31 graden is het dus echt wel bloedje heet! Karin had er wat meer moeite mee dan ik. Phoenix viel ons wat tegen. Oké het was niet zo uitgestorven als bijvoorbeeld Detroit in 2011, maar zo bruisend als New York of Chicago was het zeker niet. Evengoed blijft het geweldig om te vertoeven in zo’n grote typisch Amerikaanse stad. Toen we honger kregen zijn we naar de Italiaan geweest waar we een heerlijke pasta op hadden. Het was er hartstikke druk, evenals op de straat. Duizenden mensen liepen richting het US Airways Center om een concert bij te wonen van een toch wel hele populaire Canadese Rockband: Rush. Heb zelf nooit van deze band gehoord, maar er gingen mensenmassa’s tegelijk op af.

Al bij al hebben we voor onze begrippen vandaag een rustig dagje gehad met niet echt heel veel bijzonderheden. Morgen wacht ons een spectaculaire en lange rit, via de Apache Trail, naar onze bestemming Sedona, waar we twee nachten zullen verblijven. Vroeg uit de veren dus weer.

Stay tuned!