Sedona

GE-WEL-DIG. In slechts één woord omschreven hoe we vandaag hebben ervaren. We mochten gister dan een minder bijzonder dagje hebben gehad, deze is vandaag meer dan ruimschoots gecompenseerd! Vanochtend zijn we om 6:00 uur al opgestaan, omdat we een lange rit voor de boeg hadden met veel bezienswaardigheden. Nadat we een continentaal ontbijtje naar binnen hebben gewerkt, zijn we tegen half 8 al gaan rijden. Het was rond dit tijdstip alweer bloedheet. Volledig zonnig was het echter niet. Er was toch behoorlijk wat bewolking. We verlieten Phoenix in westelijke richting. Via de Interstate 10 en de US 60, zo’n 40 kilometer, verlieten we de snelweg en kwamen we uit bij de Apache Junction. Het begin van de veelbelovende scenic byway “Apache Trail” Deze 65 kilometer lange weg bestaat uit iets meer de helft uit asfalt en is ongeveer 30 kilometer onverhard.

Het eerste gedeelte bestond uit asfalt. Al gauw genoeg hadden we onze eerste stop bij Goldfield Ghost Town. Een typisch western decor waarbij er een Saloon, Postoffice, Jail en al dat soort zaken meer zaten. Geinig om een keer gauw doorheen te lopen, maar ook niet meer dan dat. De weg werd steeds hobbeliger en kronkeliger. We kwamen uit bij een uitzichtpunt over Canyon Lake waar we later ook beneden langs kwamen. Over diverse eenbaans bruggen kwamen we uit bij een plekje genaamd Tortilla Flat. Dit dorpje is de kleinste officiële gemeenschap van Arizona: de bevolking bestaat uit slechts 6 mensen. Er is dan ook enkel een postkantoor, sherrif en een restaurantje. We zijn hier verder niet gestopt want er was verder ook weinig te zien.

Na Tortilla Flat ging het asfalt, voor zover het nog asfalt te noemen was, over naar onverhard. Ik had diverse uiteenlopende verhalen gelezen om deze route te doen met een “normale” auto. Een 4x4 SUV is aanbevolen maar met een normale auto, zoals wij deden, was het zeker te doen. Het was tot nu toe wel de meest avontuurlijke route die we in de VS hebben gereden. Ik denk dat de auto het zelf minder leuk vond want die heeft het te verduren gehad. Na 30 kilometer flink zandhappen, over wasbordjes, kuilen, bochten en keien zat daarna ook het zand tussen elke kier en naad van de auto. Op diverse gedeeltes van de weg lijkt het dan ook net alsof je op een WRC parcours ergens in Afrika reed. Maar de weg was werkelijk fantastisch om te rijden. De weg bood op diverse plekken zeer fraaie uitzichten. Helaas was er slechts een enkele keer ruimte om de auto even aan de kant te zetten voor een foto momentje Ook werd regelmatig het uitzicht voor de foto’s belemmerd door hoogspanningskabels. Het was ook zeker opletten geblazen omdat op sommige punten de weg net breed genoeg was voor 1 auto. Gek genoeg zijn we op deze gehele weg niet meer dan 5 tegenliggers tegen gekomen. Ook in de richting die wij reden was geen hond te bekennen!

Na ruim anderhalf uur zandhappen kwamen we dan op het eind van de Apache Trail, waar we nog werden getrakteerd op een leuk extraatje: The Roosevelt Dam. Deze 109 meter hoge dam was dan ook zeer indrukwekkend om te zien. De weg liep door tot boven aan de dam waarbij we wederom een geweldig uitzicht hadden, ditmaal over een gigantische hangbrug, waar we later nog overheen zouden komen. Het was inmiddels al half 12 geweest, 4 uur onderweg en slechts 110 kilometer afgelegd. We hadden vanaf dit punt nog zo’n 330 kilometer te gaan. Na een korte stop boven bij de dam zijn we verder gaan rijden op weer een goed begaanbare weg over de US 188 waarbij we tientallen kilometers langs het Roosevelt Lake zijn gereden. Ook deze weg was ontzettend mooi om te rijden. Via het Tonto National Forest kwamen we uit bij het stadje Payson. Hier zijn we de US 260 opgereden richting Camp Verde. Ook deze weg was zeker geen straf om te rijden met een erg groen beboste omgeving

Bij Camp Verde zouden we nog beslissen of we vanuit daar naar Sedona zouden rijden of dat we Watson Lake nog zouden aandoen, wat ik wel op mijn verlanglijstje had staan. Het was 14:00 uur en hadden nog 160 kilometer te gaan als we Watson Lake zouden bezoeken. Dit hebben we dan ook gedaan. We reden richting de stad Prescott waar de beboste omgeving inmiddels plaats had gemaakt voor de goudgeel gekleurde en uitgestrekte heuvels. Bij Prescott nog even een korte pauze gehouden en nog wat inkopen gedaan voor het ontbijt, aangezien we nu twee dagen geen ontbijt bij het hotel hebben. Omstreeks 15:30 uur arriveerden we bij Watson Lake. Hier hebben we ruim een uur vertoefd door een leuke trail te lopen over de prachtige rotsformaties welke het meer omringd. Erg apart en zeer zeker de moeite waard geweest dat we hier nog even tijd voor hebben gemaakt. Tegen de klok van 17:00 uur begonnen we aan het laatste deel van onze route vandaag. We hadden nog ongeveer 80 kilometer te gaan. Ook dit laatste stuk weg was echt geweldig waarbij we op enkele punten zelfs al 50 kilometer van tevoren al op de rode rotsen van Sedona uitkeken van een grote hoogte. Na een lange slinger naar beneden kwamen we uit bij Cottonwood, een klein stukje nog voor Sedona. Vanaf hier reden we de rode rotsen tegemoet. Deze hebben ook echt weer een uniek beeld, zeker wanneer de laagstaande zon erop schijnt zijn ze het mooist! We kwamen uiteindelijk om 18:30 uur aan bij het hotel. Na het inchecken hebben we heerlijk gegeten bij wederom een Italiaan, waar ik de lekkerste pasta in jaren op heb!

En inmiddels is het donker en weer een dag voorbij. We hebben vandaag veel gereden, veel gezien en veel indrukken gedaan. We genieten er weer net zo van als 2 jaar geleden. Morgen hebben we de gehele dag om Sedona en omstreken (Red Rock State Park) te bezichtigen. We hebben er nu al zin in!

Voor nu zeggen wij alvast welterusten.