Sedona dag 2

Vandaag hebben we de dag besteed om de omgeving van Sedona te verkennen. We hebben voor het eerst geslapen tot aan de wekker, welke om 6:45 uur afging. Op de kamer hebben we ontbeten. We hadden gelukkig een keukentje, met alle voorzieningen aanwezig. Dit kwam prima uit. We zijn iets na 8:30 uur gaan rijden. We hebben eerst het Visitor Center bezocht. Deze was wel pas om 9:00 uur open dus hebben nog eerst even moeten wachten. Dat was geen straf met het uitzicht wat we daar hadden. Bij het Visitor Center hebben we ons laten informeren naar alle “things to do” in deze regio. Om ze allemaal te doen heb je zeker wel een volle week nodig. We hadden vooraf niets laten vastleggen aan eventuele excursies/jeep tours hier, dus we waren op onszelf aangewezen. Omdat Sedona / Red Rock State Park geen officieel National Park is maar een State Park, staan bepaalde dingen ook net even wat onduidelijker aangegeven dan in een officieel National Park. Maar goed, we zouden zien wat de dag ons ging brengen.

Het was nagenoeg geheel bewolkt, al direct bij het wegrijden. We zijn eerst naar een trail gereden, gelegen bij Cathedral Rock. Dit landmerk is een van de meest gefotografeerde plekjes van Arizona. Vooral de zonsondergang schijnt er prachtig te zijn. Wij moesten het sowieso stellen zonder de zon. Mooi was het evengoed, maar het haalde bij lange na niet onze verwachting van wat we er op plaatjes van gezien hadden. We zijn terug gelopen naar de auto en doorgereden naar het volgende punt: The Holy Chapel of the Cross (Kapel van het heilige kruis). Deze kapel heeft een unieke uitstraling. Hij is namelijk helemaal in de rotswand verwerkt wat er van een afstand toch wel apart uit ziet. We zijn uiteraard ook even binnen geweest bij deze kapel. De achterwand achter het altaar was geheel van glas waardoor je een mooi uitzicht over de regio had. Even vielen er kort wat gaatjes door de bewolking en op hoop van zegen dat het beter zou worden.

Na deze stop zijn we doorgereden naar de Soldiers Pass. Onderweg hierheen kwamen we nog langs diverse stops waarbij je een mooi uitzicht zou hebben op de rode rotsformaties (wanneer de zon erop zou schijnen). Maar helaas, nog steeds geen zon en het werd juist alsmaar donkerder. Vanaf het begin van deze pass wilde we een stuk trail lopen tot aan de Seven Sacred Pools, een 7-tal kleine waterbadjes in het gesteente. Echter zijn we hier niet gekomen. In en rondom Red Rock State park liggen letterlijk over de 100 trails met in totaal over de 250 mijl aan wandelpaden. Wij hadden wel een kaart waar de paden opstonden, maar dit was op zo’n kleine schaal dat we op detail niveau niet konden zien waar we waren. Op de Soldiers Pass Trail waar we liepen, moesten we ook veel klimmen en klauteren over trap gesteentes. Dit hebben we gedaan tot aan de Devil’s Kitchen Sink Hole, een enorm vierkant gat van ongeveer 25 meter diep. Vanuit hier wisten we niet hoever het nog was en welke kant we uit moesten naar de Seven Sacred Pools. Dus besloten we terug te keren naar de auto, ook mede, omdat het er maar somber en grauw uit zag.

We gingen een poging wagen door naar het Red Rock Crossing te rijden. Via de Red Rock Loop kwamen we uit bij een soort Visitor Center. Entree was 10 dollar, we dachten nou we doen dat maar. Maar eenmaal daar was er geen hond te bekennen en de trails daar waren te lang om “even” te gaan lopen. Omdat het toch lunchtijd was, hebben we buiten eerst maar eens even gegeten. Al etend bespraken we wat we in de middag gingen doen. Ik had sowieso de Devil’s Bridge Trail op mijn lijstje staan. Ik wist waar we met de auto moesten zijn en wist ook dat we met onze regular car, niet ver die weg op konden komen waar we wezen moesten. Via de kaart die we hadden zou deze trail, vanaf het punt waar wij dus nog wel konden komen met de auto, zo’n 2 mijl bedragen. Dus 2 mijl heen en 2 mijl terug. We hadden er zin in, zeker omdat ook het zonnetje begon door te breken. We hebben het geweten! Karin en onze baby in uitvoering hebben het me niet in dank afgenomen. Deze trail was ook echt veel te zwaar. Het eerste gedeelte, 1,3 mijl, liep de trail over een hele ruige off road weg, welke ook echt enkel toegankelijk waren voor 4x4 Jeeps. Als ik hier met mijn Nissan Altima overheen was gereden, had ik bij de eerste 10 meter al vast gezeten op een dikke rots. De weg bestond uit grote kiezels en zelfs complete gesteende trappen met daartussen van dat rode zachte pofzand. Er kwam geen einde aan. De zon brandde inmiddels goed en het was dus ook best warm. Net toen we ons af vroegen hoever het nog wel niet moest zijn, zagen we het bordje Devil’s Bridge trail met een grote pijl naar rechts. Om de hoek zagen we dat het vanaf hier nog 0,7 mijl was terwijl we voor ons gevoel al wel 3 mijl hadden gelopen. De trail was hier het eerste stuk nog wel redelijk begaanbaar, maar ook aan dit stuk kwam geen eind totdat we op een goed ogenblik in de hoogte keken en mensen zagen staan, dat moest het wezen! Karin had echt geen puf meer over. Het was een flinke klim omhoog. Ik voelde me schuldig dat ze deze martelgang moest ondergaan. Deze trail kan niet gezond zijn in ieder geval voor een zwangere vrouw. Maar omdat we er al bijna waren, besloten we toch om door te zetten, omdat we anders alles voor niets hadden gelopen. De laatste 150 meter bestonden enkel uit steile trap gesteentes. We moesten hier best klimmen, waarbij we ons soms goed vast moesten houden.

Eenmaal boven was ik trots dat Karin door had gezet en de top heeft gehaald. Het was echt een avontuurlijke klim en het uitzicht boven was dan ook spectaculair. Omdat hier nergens hekken, bordjes of wat dan ook stond, kon je gaan en staan waar je wilde. Leuk voor de avonturier, maar we beseften ons dat 1 misstap tot een val in een afgrond van tientallen meters diep kon resulteren. Uiteraard had ik de hele klim niet voor niets gemaakt en wilde ik zelf even op de “Devil’s Bridge” gaan staan. Het was nog best eng om er te komen omdat je over een natuurbrug liep van ongeveer 3 meter breed met aan weerszijden geen afzetting, enkel een afgrond van tientallen meters diep.

Nadat we even genoten hadden van het uitzicht en weer op adem waren gekomen gingen we de daling weer inzetten. Deze lange weg moesten we ook exact het zelfde lange stuk weer helemaal terug lopen. Via de steile trappen was het opletten geblazen. Stap voor stap klauterden we weer naar beneden tot we weer een beetje fatsoenlijk konden lopen. De zon welke even was doorgebroken was inmiddels ook weer weg en er kwam een donkere lucht aan. Na ongeveer anderhalf uur arriveerden we weer bij de auto. We hebben eerst een volle fles ijswater, welke we in onze koeltas hadden, zowat in één teug leeggedronken. We waren bek af en we voelden ons vies. We zaten helemaal onder de “rode stof” van al het losse zand en de Jeeps die ons voorbij kwamen. Onze nieuwe witte sneakertjes die we beide net voor de vakantie hebben gekocht, is weinig wits meer van over…

Deze trail heeft ons in totaal ruim 3,5 uur gekost en we zijn daarna dan ook weer terug gereden naar het hotel. Weliswaar nog met een korte stop bij Sedona Airfield. Dit vliegveldje ligt precies midden in Sedona en vanuit hier heb je een gigantisch panorama beeld over bijna alle rode rotswanden welke Sedona omringen. Vanaf dit punt schijn je ook de mooiste zonsondergangen te kunnen zien. Had het graag mee willen maken, maar geen sprankje hoop dat de zon vandaag nog te zien zou zijn. Omstreeks de klok van 17:00 uur waren we dan ook weer terug bij het hotel.

Het was een dagje met wat gemengde gevoelens. Sommige dingen vielen juist door het weer wat tegen, maar vast staat dat Sedona echt wel een geweldig mooie omgeving heeft. Maar deze mooie omgeving komt juist pas echt tot zijn recht als er een heldere blauwe hemel is waarbij de rode rotsen met de groene bomen zorgen voor een mooi contrast. Maar we mogen en moeten ook niet klagen. We zijn al te verwend met hetgeen wat we al gezien hebben. Maar wetende dat je hier maar eens in je leven komt en er al zo lang naar uit hebt gekeken wil je toch graag de mooiste omstandigheden…

Morgen zetten we de reis voort richting het National Park: Petrified Forest en we overnachten dan in Holbrook, zo’n 240 kilometer ten oosten van hier. Maar eerst pakken we onze nachtrust even nu. Tot morgen!