Moab

We zijn goed en wel aangekomen in het toeristische Moab, Utah. We hebben weer een gemengd dagje gehad. De rit, met al onze stops vandaag, bedroeg 440 kilometer. We zijn vanmorgen om 8:30 uur vertrokken vanuit onze Cabin in Bluff. Het was donker, grauwgrijs, nat en frisjes. Voor de afwisseling regende het weer eens. We zijn eerst naar het iets zuider gelegen Goosenecks State Park gereden, zo’n 40 kilometer van ons vertrekpunt. We zaten midden in een motorclub met wel 30 / 40 lieden, allemaal afkomstig uit Australië, welke ook naar dit State Park reden. We moesten hier ook extra entree betalen ($ 5,-) omdat het een State Park is. Goosenecks bestaat eigenlijk maar uit één grote parkeerplaats met een waanzinnig uitzichtpunt. Het is een soort Horseshoe Bend, nabij Page waar we in 2011 zijn geweest, maar dan in het meervoud. Het was ook hier niet druk. Wij waren de enige tezamen met de motorclub en een stel Oostenrijkers welke in de auto hebben overnacht op de parkeerplaats. De plaatjes zien er helaas door het weer dan ook niet heel fraai uit, maar fraai was het toch zeker wel!

We zijn vanaf hier verder gereden over de 261 richting onze volgende stop Natural Bridges State Park, zo’n 70 kilometer verderop. Dit was een geweldige route waarbij we over de Moki Dugway moesten. De doorgaande weg leidde ons naar een enorme rotswand waarvan we zowel links als rechts het einde niet konden zien. We hadden al zoiets van, de weg zal zo meteen toch wel ergens links of rechts voor die wand afdraaien? Nou niet dus, net voor de steile rotswand ging de doorgaande weg over in een smalle onverharde weg. We reden via diverse haarspeldbochten de steile rotswand op. Deze was 1100 feet (335 meter) hoog! De uitzichten vanaf deze weg waren grandioos! Alleen wederom jammer van de regen en de bewolking. Eenmaal boven reden we ineens weer in een vlak landschap, er was geen rots te bekennen. Hoe verder we gingen hoe donkerder het weer werd en het begon ook steeds weer harder te regenen.

Omstreeks de klok van 10:45 uur kwamen we aan bij Natural Bridges. We zijn eerst gestopt bij het Visitor Center waar we onze parkenpas moesten laten zien en we een kaart van het park ontvingen. Het park is niet zo heel groot en er loopt dan ook maar één weg door, een loop van 9 mijl welke ons langs drie natuurbruggen bracht: Sipapu Bridge, Kachina Bridge en Owachomo Bridge. Deze laatstgenoemde vonden wij het mooiste. Maar ook hier vielen de plaatjes die we hebben gemaakt erg tegen door de regen. Normaal zijn deze bogen een beetje roodachtig en zouden ze mooi afsteken tegen de blauwe lucht. Natural Bridges viel ons dus een beetje, door het weer, tegen. Na ongeveer anderhalf uur hadden we de ronde dan ook gemaakt en het wel gezien. We hadden het ook echt wel wat koud gekregen en hebben onze vesten voor het eerst aan moeten doen. Het leek wel oer Hollands weer!

We zijn verder gaan rijden over de Scenic Byway 95. Deze weg moesten we ruim 200 kilometer rijden tot aan onze volgende stop: Goblin Valley State Park. We hebben de afgelopen jaren al heel wat kilometers is de VS afgelegd maar deze weg was toch wel echt heel erg super mooi. Vooral het gedeelte bij de Glen Canyon / Colorado River vinden we tot nu toe het mooiste stuk wat we gereden hebben. Alles was zo immens groot! Het leek net alsof we letterlijk in de Grand Canyon reden, buitenaards bijna! Ook kwamen we langs diverse mooie uitzichtpunten waarbij je je ineens weer heel klein voelde als je de immens grote vlaktes en Canyons in keek. We hebben hier weer iedere meter van genoten en gelukkig voor ons was het redelijk opgeklaard en was het in ieder geval droog met hier en daar een zonnestraaltje wat door de bewolking heen prikte.

Rond 15:00 uur kwamen we aan bij het Goblin Valley State Park. Ook hier een entree van $ 10,- Dit was ook maar een klein park met slechts twee uitzichtpunten waarbij je nog een mogelijkheid had om wat kleine trails te lopen. We hebben er dan ook maar één gedaan. Het Goblin Valley park bestaat uit zogenoemde “Hoodoo” rotsen, welke o.a. ook te zien zijn in Bryce Canyon. Deze champignon achtig gevormde rotsen varieerden van 1 tot soms wel 10 meter hoogte. Het park was niet spectaculair maar zeker wel geinig en de moeite dat we er een kijkje hebben genomen, omdat het toch op onze route lag. Na ongeveer een uur hadden we het meeste dan ook wel gezien.

Vanaf hier moesten we nog 160 kilometer tot aan onze eindbestemming voor de komende drie dagen: Moab, waar we om 18:00 uur arriveerden. We hebben eerst even wat boodschappen gedaan, zodat we o.a. weer voldoende water bij ons hadden. We zijn even kort door Moab gelopen maar daar mis je niets aan. Het is een toeristische straat vol met hotels, tankstations, souvenir winkeltjes en restaurants, maar dan bij lange na niet zo sfeervol als bijvoorbeeld Banff in Canada waar we in 2013 zijn geweest. Omdat het etenstijd was en Karin niet zo’n trek had, hebben we voor het eerst deze week maar een keer gauw Mac gedaan, het was niet te vreten! Meteen ook weer de laatste keer geweest. Ik meende mij te herinneren uit 2011 dat de Mac hier geen drol kostte, maar voor 2 smerige Chicken burgers met lauwe slappe friet en wat kipnuggets moesten we evengoed 20 dollar betalen. Mij niet meer gezien bij een Mac als diner de rest van de vakantie… Leg liever 10 of 15 dollar bij voor een echte maaltijd. Meteen weer afgestraft J

We zitten nu dus drie nachten in Moab, nabij het kleine Arches National Park en het zeer uitgestrekte Canyonlands National Park. Hier kunnen we de komende twee dagen overvol mee vullen. Gezien het morgen wederom geen geweldige dag wordt met het weer twijfelen we dan ook nog even wat we gaan doen. Pas maandag schijnt er weer volop zon te zijn hier. We laten ons morgen verassen.

Tot morgen en bedankt weer voor het lezen en jullie reacties! Blijft leuk!