Black Canyon of the Gunnison National Park

Vandaag hadden we een redelijk rustig dagje op het programma, althans zo leek vooraf. Vanmorgen zijn we na het ontbijt gaan rijden richting onze bestemming Montrose, zo’n 280 kilometer rijden. We zijn direct vanuit Moab de Scenic Byway opgegaan welke zo’n 50 kilometer opwaarts langs de Colorado River liep, dus de andere kant dan waar we gisteren met de boot gevaren hebben. Een heerlijk stuk om mee te beginnen. We zagen veel typisch Amerikaanse ranches liggen langs de weg. Het zonnetje scheen vol op met een heldere hemel. We zagen verder weinig nieuws. We zijn hierna de Interstate 70 opgereden. Het was lekker rustig op de weg en we reden lekker vlot met bijna 140 km/h. We lieten de mooie staat Utah achter ons en kwamen aan in de staat Colorado. Net voor de stad Grand Junction (waar de Colorado River en de Gunnison River bij elkaar komen) zijn we de snelweg afgegaan. Ik wilde zelf nog langs het Colorado National Monument gaan.

Er liep maar één weg door het park, de Rim Rock Drive. Deze 22 mijl lange weg stuurde ons via grote hoogtes langs ravijnen en mooie uitzichtpunten. Maar dit beeld hadden we de afgelopen dagen al wel een beetje gezien. Wel heel mooi, maar niet veel nieuws. Het leek qua beeld veel op de Shelly Canyon die we een paar dagen eerder hebben gezien. Na veel bochtenwerk kwamen we beneden aan in Grand Junction, waar veel industrie gevestigd zat. Vanuit hier was het nog maar zo’n 140 kilometer. Via de US 50 reden we naar het zuidoosten toe. Het landschap was inmiddels al veranderd van de ruige rotsen naar een veel groenere omgeving. In de vertes hoge gebergtes met besneeuwde toppen. We reden door een groen en heuvelachtig landschap, weer eens wat anders na donkere rotsen en Canyons. Maar we hadden dus wel degelijk nog zo’n Canyon in het programma staan.

Rond de klok van 14:00 uur kwamen we aan bij de ingang van het Black Canyon of the Gunnison National Park. Via een door groen omgeven bergweg reden we opwaarts richting het Visitor Center. We dachten het gisteren al beide, zou deze Canyon ons nog doen verbazen na alles wat we gezien hebben? Het antwoord is ja, zekerste weten. Het heeft ons met veel indruk doen verbazen! Al bij het eerst uitzichtpunt, Tomichi Point zagen we dat dit park weer anders is dan alle andere. Diepe “zwart” ogende ravijnen met veel groen eromheen en in het verre diepe de kristal helder blauwe Gunnison River. Een totaal ander beeld dan de chocolade bruin ogende Colorado River en de bruine rotswanden in de Canyonlands. Het park bestaat hier ook uit een South Rim en een North Rim. Wij hebben besloten enkel de South Rim te doen. De Southrim splitste zich bij het Visitor Center in een westzijde en een oostzijde.

We hebben eerst de linker kant genomen. De redelijk vlakke weg begeleide ons aan de bovenkant van de Black Canyon naar tal van zeer indrukwekkende uitkijkpunten. De ravijnen zijn zo enorm stijl en diep dat we geen foto konden maken waarin we de gehele diepte konden laten zien. Alle punten waren even indrukwekkend. Zo zagen we de Painted Wall, een enorme donker ogende steile klif welke vanaf de bovenkant tot onder aan de rivier maar liefst 686 meter hoog is. Deze wand is nagenoeg verticaal, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Dead Horse Point welke we eerder zagen en ook ongeveer dezelfde hoogte had. Hier keek je dus echt loodrecht naar beneden zoals op vele andere punten. Je hoorde het geweld van de rivier vanuit boven. Ook de Sunset View, waarbij je een beter algeheel uitzicht op de rivier had, was erg indrukwekkend om te zien. We hebben bij elk punt lekker op ons gemak gedaan zodat we maximaal konden genieten van dit mooie stuk natuur.

Het was inmiddels al bijna 17:00 uur en we wilden de rechter kant van het park ook nog zien. Aan deze kant was vrij weinig te zien. Maar aan het eind van de weg lag er een dam welke we nog wel wilden zien. Voordat we deze weg opreden stond er een enorm groot waarschuwingsbord met rode tekst: Let op, gevaarlijke steile weg met veel bochten en hobbels, voertuigen langer dan 7 meter ten strengste verboden! Wij dachten, laat maar komen! Als we al diverse off-roads gedaan hadden dan zou dit “a walk in the park” moeten zijn. Na ongeveer 5 kilometer op deze weg kwam er opnieuw een waarschuwingsbord met de informatie dat de komende 5 mijl (8 kilometer) één geheel naar beneden vormden met een down gratitude van liefst 16 graden. 8 kilometer lang heb ik bijna continu de rem voor meer als de helft in moeten trappen om de snelheid te beperken en de scherpe bochten te kunnen nemen. Bijna op het eind roken we echt de verbrandingslucht van de remmen. De penetrante verbrandingsgeur bleef nog een poosje in de auto hangen. Om even na te gaan hoe steil de weg was en hoe de remmen het te verduren hebben gehad. Via dit stukje weg kwamen we dus helemaal beneden aan bij de Gunnison River, waarbij inmiddels de diepe Canyon al grotendeels in de schaduw lag. Hier hebben we bij een kampeerplaats nog even genoten van het heldere water, de diepe kleuren van de rotsen en de mooie blauwe lucht. Hierna volgde het laatste kleine stukje naar de Crystal Dam. De weg eindigde in een doodlopend eind en het laatste stukje naar de dam was natuurlijk alleen voor geautoriseerd personeel. De dam zelf hebben we dus niet goed kunnen zien, omdat er veel begroeiing voor zat.

De steile rit weer terug naar boven volgde. Met een maximum van 20 Mp/h en een flink aantal toeren moest de auto ook best even moeite doen! Maar we hebben het uiteraard gered en kwamen omstreeks 19:30 uur aan bij ons Holiday Inn hotel in Montrose. Een verassend mooie dag toch wel weer, puur omdat we niet hadden gedacht dat de Black Canyon of the Gunnison ons nog zo heeft doen verbazen. Morgen hebben we echt een relax dagje. Er staat geen National Park op de planning, enkel een vrij korte rit van slechts 175 kilometer naar de volgende bestemming Durango. We willen wel een bezoekje brengen aan een mijn, het plaatsje Silverton, Molas Lake en tenslotte eindbestemming Durango. We willen dan morgen ook een keer een uurtje langer blijven liggen. We zijn wel toe aan een uurtje extra slaap! ;-)