The Great Sand Dunes National Park

Na vanmorgen weer wat langer op bed te hebben gelegen zijn we na een primitief ontbijtje op de kamer gaan rijden richting Great Sand Dunes National Park. Wederom was het een heerlijk weertje om te rijden. We zijn vanuit Durango de US 160 opgereden naar het oosten. We hebben niet van deze weg af hoeven wijken. De rit was niet spectaculair, maar evengoed de moeite waard. Ons eerste stopje namen we bij de Treasure Falls. Onze conditie werd hier behoorlijk op de proef gesteld. Een smal en steil bergpad bracht ons bijna 100 meter omhoog. Aan het eind van het pad stonden we onder een best behoorlijke waterval, 32 meter hoog toch nog. Mooi, hadden we nog niet gehad deze reis. Terug op adem gekomen weer naar beneden gelopen en verder gereden.

Via de 3.310 meter hoge Wolf Creek Pass reden we daarna langzaam de bergen weer uit. Bij het plaatsje South Fork gaf de auto aan wel aan een drinkpauze toe te zijn. We hebben hem daarom ook maar weer volgegooid zodat we er weer een stevige 650 mijl tegenaan konden. Het landschap veranderde weer in het vlakke land met daaraan veel agrarische bedrijven. We reden rond 13:30 uur al langs ons hotel in Alamosa. Net voorbij Alamosa zagen we de zandduinen al te liggen, maar vanuit hier was het nog 55 kilometer naar het park. Via een lange vlakke weg kwamen de duinen dan eindelijk dichterbij. Net voorbij de ingang van het Greater Sand Dunes National Park zag je deze enorme zandduinen al heel mooi te liggen. Het park is overigens pas 15 jaar, sinds het jaar 2000 een officieel National Park.

Bij het tolhuisje waar we onze parkenpas moesten laten zien, zagen we dat het park maar een entree had van 3 dollar. Toen we de bijbehorende map van het park erbij kregen en een kijkje namen wisten we ook waarom. Het park bestaat slechts uit 1 punt en alle andere punten lagen in grenzende gebergte, waar enkel met een 4x4 SUV was te komen. We zijn dan ook gestopt bij het enige punt wat er was, je raad het al, de Sand Dunes. Op de parkeerplaats leek het net alsof we de auto ergens in Zeeland bij het strand parkeerde. Een hoop “duinzand” lag verspreid over de gehele parkeerplaats. We zijn gaan lopen richting de duinen. Er werd gewaarschuwd niet op slippers te lopen als je echt de duinen in ging, maar op schoenen omdat het zand hier in de zomer, waar wij ons nu dus in bevinden, maar liefst 66 graden kan worden. Dat staat dus garant voor verbrande voeten en blaren als je niet oplet.

Maar met onze schoenen was het evengoed niet zo’n succes. Het losse zand zat binnen de kortste keren in je schoenen en in je sokken. We moesten ook nog Medano Creek oversteken. Deze kreek water komt vanuit de bergen en vormt zich een natuurlijke weg door het zand waardoor het riviertje elke keer andere vormen aan neemt. Na wat hinken en springen over het water hebben we toch geen droge voeten gehouden. Met soppende schoenen zijn we een stuk richting de duinen gelopen. Er liepen wel honderden mensen verspreid over deze duinen. Ze kwamen maar niet dichterbij, zo groot en hoog waren ze. Sommige duinen hier zijn tot wel 230 meter hoog en behoren dan ook tot de hoogste van Noord Amerika. Ongelooflijk dat hier zo’n desolaat landschap met 80 vierkante kilometer duinen uit het niets aan de rand van een gebergte ligt. Alsof men jaren lang met duizenden kiepwagens woestijnzand hier naar toe hebben gebracht.

Onze indruk? Heel apart, maar niet meer dan dat. Het park biedt ons verder te weinig en is juist erg leuk als je kleine kinderen hebt. We zagen tal van kinderen dan ook spelen in het water van de Medano Creek. Ook zagen we tal van mensen die de moeite namen de hoge duinen te beklimmen en vervolgens met een soort van wakeboard van de duinen af te gaan. Niet voor ons weggelegd. Na wat te hebben rondgelopen door het zand zijn we dan ook maar terug gegaan naar de auto en hebben we eerst onze schoenen leeg moeten kiepen met een lading zand. We zijn ook stilletjes aan naar het hotel gereden waar we omstreeks 17:00 uur aan kwamen, mooi op tijd dus. We zijn daarna gauw genoeg naar het centrum gegaan waar we bij een gezellig en rumoerig eetcafé wat hebben gegeten. Hierna nog even wat drinken en fruit gehaald bij de enorme Wallmart zodat we de komende dagen weer voorzien zijn. Vandaag lekker op tijd slapen en morgen zetten we de reis voort en gaan we een heel stuk noordwaarts. 950 kilometer om precies te zijn. Dit gedeelte van onze rondreis bestaat dan ook voornamelijk uit reisdagen. Deze etappe leggen we niet in één keer af. Morgen leggen we 550 kilometer af op ons gemak en overnachten dan in de redelijk grote stad Cheyenne, net boven Denver. We zijn dan tevens aangekomen in de staat Wyoming. Een dag later volgen de andere 400 kilometer naar het toeristische stadje Custer in de staat South Dakota, waar we drie nachten zullen verblijven.

Dus morgen waarschijnlijk een heel kort verhaaltje en waarschijnlijk geen of een paar foto’s.