Custer

De derde en laatste week van de reis is begonnen. We zitten nu 950 kilometer noordelijker dan we twee dagen terug zaten. De omgeving hier is ook weer anders. We zijn vanmorgen rond 8:30 uur weggereden uit Cheyenne nadat we even vluchtig hadden ontbeten. Vanuit Cheyenne draaiden we vanaf het hotel gelijk de Interstate op, welke we 175 kilometer moesten volgen. In deze 175 kilometer was het beeld heel eentonig. Lange rechte stukken snelweg met hier en daar een heuveltje en aan beide kanten vergeeld gras. Eigenlijk het “saaiste” stuk weg van de inmiddels al zo’n 4500 gereden kilometers.

Bij het plaatsje Orin verlieten we de snelweg en hadden we weer een éénbaans weg. Vanaf dit stuk tot aan ons hotel hebben we letterlijk honderden motorrijders gezien! Volgens mij waren er ook diverse georganiseerde motortoeren. Ook hier was het landschap eentonig en niets aparts. We reden langs een spoorlijn waar we kilometers lange goederen treinen zagen. Tegen de klok van 11:30 uur hadden we al flink wat kilometers gevreten en de auto had er al zo’n 670 mijl opzitten en begon aardige dorst te krijgen. Bij het plaatsje Lusk zat slechts één tankstation waar op dat moment tientallen motoren nog stonden te wachten op hun tankbeurt. Daar had ik geen zin in en we besloten de eerst volgende pomp te nemen…

Na weer lange stukken rechte weg in niemandsland kwam er maar geen volgend stadje of dorpje. De auto stond inmiddels in het reserve en op het display verscheen “low fuel”. Met wat aangepaste snelheid hoopten we dat we snel wat zouden vinden. Met nog 60 mijl te gaan op de rangemeter raakte ik niet gauw in paniek, maar naast me zat er een die had het er niet op! Gelukkig zagen we bij het plaatsje Edgemont een grote paal met daarop CONOCO! Toch een opluchting dat we een pomp gevonden hadden. Na 720 mijl gereden te hebben, ging er dan ook 18 gallons (bijna 70 liter) in. Met een vers gevulde tank en onze benen even gestrekt te hebben, zetten we onze reis voort naar het Wind Cave National Park, wat nog zo’n 40 kilometer was.

Het Wind Cave National Park is een van de weinige parken waar je geen entree hoeft te betalen, de Nationale Parkenpas was hier dan ook niet nodig. In het park valt bovengronds dan ook weinig te zien. Wind Cave is een drie dimensionaal grottenstelsel wat bestaat uit meerdere lagen (een soort spons). Maar liefst 192 kilometer aan gangenstelsels lopen door deze grotten. Bij het Visitor Center hebben we dan ook een Cave toer geboekt welke ons door een klein deel van deze grotten zou nemen. Ik had gelezen dat deze toer 8x per dag ging. Bleek het 4x te zijn waardoor we bijna 2 uur moesten wachten. Toch besloten om die toer te doen. Nadat we lekker op ons gemak onze chickenwraps naar binnen hadden gewerkt buiten op een bankje, hebben we een kort rondje gelopen bij het Visitor Center. Om 15:15 uur werden we verwacht bij het liftgebouw, iets verderop. Via dit lift gebouw werden we met liften zo’n 200 feet (60 meter) naar beneden in de grot gebracht. Je merkte direct een temperatuurverschil. Waar het buiten zo’n 29 graden was, is het in de Wind Cave het gehele jaar door, ongeacht wat voor weer het aan de oppervlakte is, slechts 11 graden. Hier hadden we al rekening mee gehouden en ons ’s ochtends al gekleed met lange broeken, lange mouwen en een vest mee.

Beneden in de grot kregen we een rondleiding. Onvoorstelbaar hoe men het voor elkaar heeft gekregen om hier paden aan te leggen en de grotten te kunnen verlichten. Helaas was het enorm lastig om hier fatsoenlijke foto’s te maken. Met een statief bij de hand was het lastig om tussen de groep mensen een fatsoenlijk plaatje te kunnen maken. En al had je net even een gaatje, had je één kans voor een foto. De Ranger vertelde ons van tijd tot tijd nog wat verhalen over het ontstaan van de grot en de ontdekking. Dit grottenstelsel is overigens de op 6 na grootste ter wereld. Wat deze grot wel uniek maakt is dat er in deze grot een grote hoeveelheid Calciet is te vinden, die bekend staan als boxwork. Dit bestaat voornamelijk uit Calcium carbonaat. Dit is een van de meest voorkomende mineralen in de aardkorst. Van alle bekende grotten schijnt 95% van alle boxwork formaties zich in Wind Cave te bevinden.

De toer duurde ongeveer anderhalf uur. Via 450 traptreden (omhoog en omlaag) en nauwe doorgangen waar we meer als de helft van de tijd gebukt moesten lopen, zagen we de meest fraaie boxwork formaties. Omdat alles verlicht was, liet de Ranger ons ook even ervaren hoe het eruit ziet als het licht uitging. Zwarter dan zwart was het. Zonder licht kom je met geen enkele mogelijkheid meer buiten. Gelukkig was het maar even voor de show. Na anderhalf uur kwamen we weer terug bij de lift die ons weer aan het oppervlak bracht. Het was 17:00 uur geweest en vanaf hier nog een half uurtje naar ons hotel in Custer. De omgeving was na Windcave al een stuk mooier. We bevonden ons inmiddels in de Black Hills. Alhoewel we maar een klein stukje gezien hebben, smaakt het zeker naar meer!

Na het inchecken en de koffers gedropt te hebben, zijn we wat gaan eten. Direct na het eten zijn we doorgereden naar Mount Rushmore, de beruchte berg met de 4 presidenten uit het steen gehakt. We waren hier om 20:45 uur. Het was inmiddels al zo goed als donker. Het was enorm druk hier met auto’s. Gelukkig kunnen we met de parkeerkaart een jaar lang parkeren hier waardoor we dus komende dagen nog eens terug kunnen gaan. Omstreeks 21:00 uur begon de dagelijkse ceremonie in het Amfitheater. Na een speech volgde er een documentaire van zo’n 20 minuten waarin een stuk geschiedenis werd verteld over de 4 presidenten: George Washington, de eerste president van de VS. Thomas Jefferson, de president die grotendeels de onafhankelijkheidsverklaring heeft ontworpen. Abraham Lincoln, die de grootste interne Amerikaanse Crisis, de Amerikaanse burgeroorlog, in zijn ambtstermijn meemaakte. En als laatste Theodore Roosevelt, die onder andere voor bescherming van de Nationale Parken heeft gezorgd en hij stichtte een ministerie voor handel en arbeid.

Kortom, deze 4 presidenten symboliseren de eerste 150 jaar van de historie van de Verenigde Staten. Na de ceremonie en de documentaire volgde nog het Amerikaanse volkslied wat uiteraard door de meeste Amerikanen werd meegezongen. Het patriotisme spat er van alle kanten af en ze zijn oprecht trots op hun land. Na het volkslied gingen de schijnwerpers aan en zagen we in het donker de 4 opgelichte hoofden van de 4 presidenten. Je hebt dit plaatje al tal van keren op internet, tv, films etc. etc. gezien, maar als je er zelf echt voor staat is het toch wel bijzonder! Het was best boeiend om dit geheel een keer mee te maken.

Omstreeks 22:30 uur moesten we in het pikdonker nog zo’n 30 kilometer terug naar Custer. Er werd al gewaarschuwd om extra voorzichtig te zijn in verband met veel overstekend wild. Helaas zijn we er niet helemaal ongeschonden vanaf gekomen. Het was geen hert gelukkig, maar wel een konijntje wat vol onder de auto kwam. Tja, die dingen gebeuren. Verder weer heelhuids op het hotel aan gekomen.

Morgen gaan we Custer State Park, hier in de omgeving verder bekennen. Er is genoeg te zien! Voor nu zeggen wij alvast welterusten!