Custer State Park

Vandaag hebben we toch wel een van de mooiste State Parken gezien die we ooit bezocht hebben. Het bewijst ook maar weer dat zo’n park als dit niet onder hoeft te doen voor de grotere bekende Nationale Parken. Vanmorgen konden we beide lastig uit bed komen. Het was gister dan ook wat later geworden dan gebruikelijk wegens het bezoek aan Mount Rushmore. Na het ontbijt zijn we gelijk gaan rijden. We hadden weer een mooie blauwe lucht! We zouden vandaag het Custer State Park doorkruisen waarbij je diverse “loops” kunt rijden. We hebben 1 loop gereden welke 110 km lang is plus nog wat stukken van andere loops. Dat is vrij kort zou je denken, maar als je je bedenkt dat je het grootste gedeelte van deze weg maar maximaal 40 tot 50 km/h kunt rijden en diverse stops hebt, ben je toch wel even zoet. We hebben deze reis nog niet eerder zoveel bochten in wegen gehad. De loop bestond uit drie hoofdgedeeltes: Wild Life Road, Needles Highway en de Iron Mountain Road.

Onze eerste stop vanochtend was bij het prachtige Sylvan Lake. Aan een steiger lagen diverse kano’s en waterfietsen. Op en rondom het meer zijn er meerdere activiteiten te doen. Voornamelijk komen hier dan ook kampeerders. We hebben een trail gelopen helemaal rondom het meer. Halverwege nam de bewolking toe en binnen een roef en een zucht was het weer zo goed als grijs. Erg jammer want dit veranderde gelijk de gehele entourage van deze hele mooie en groene omgeving.

We zijn na ongeveer een goed uur rond te hebben gelopen weer ingestapt en verder gaan rijden richting de Wildlife Road. Met een dreigende lucht hoopten we dat we het droog zouden houden. We hebben eerst nog een stop gemaakt naar het hoger gelegen Mount Coolidge Tower. Via een gravelweg reden we steeds hoger en reden we op een goed ogenblik de mist in. Eenmaal boven bij de toren aangekomen zagen we niet verder dan 100 meter, oftewel deze afslag was nutteloos op dit moment, er was geen uitzicht te bekennen en het was maar frisjes (59 graden Fahrenheit / 15 graden). Gauw weer terug naar beneden en onze weg vervolgd naar het eerste gedeelte van de ronde: Wildlife Road.

Toen we op de Wildlife Road reden, hadden we echt het gevoel alsof we op Safari waren. De weg had geen markeringen en we reden echt pal door de natuur en wildernis heen. We hebben niet veel verschillende soorten wildlife gezien. Eerste wat we zagen waren een aantal ezels welke de weg blokkeerden. Eigenwijs als dat ze waren bleven ze ook gewoon staan en stonden ze je aan te kijken van “wat moet je nou”. Met de raam open wilden we wat foto’s maken, maar toen er een ezel op onze auto af liep en zijn kop naar binnen wilde steken deden we toch maar gauw weer de raam dicht. Een stukje verderop zagen we ook een hoop motorrijders langs de kant staan om de ezels te aaien. Dit hebben wij niet gedaan, maar zijn wel even uitgestapt om te kijken. Verder hebben we behoorlijk wat hertjes gezien en zijn we nog een gravelweg ingeslagen waarbij we kuddes buffalo’s hebben gezien. Dit zijn toch ook wel grote indrukwekkende beesten, net zoals de bizons die we in Yellowstone zagen.

Op het einde van de Wildlife Road zijn we richting de Needles Highway gereden. We hebben eerst geluncht en een sanitair stop gemaakt bij the Blackhills Playhouse. Dit is een van de oudste zomer theaters van de VS. Er was een theatervoorstelling van Shrek. Een hoop ouderen, opa’s en oma’s met hun kleinkinderen stonden te popelen om naar binnen te mogen. Het werd al snel druk dus we zijn gauw weer verder gaan rijden over de Needles Highway. Dit was toch wel de meest spectaculaire weg van vandaag en ook zeker wel één van de mooiste van deze reis. Helaas begon het te regenen, en niet zo heel zachtjes ook. Het kwam er echt met bakken tegelijk uit en het zicht was net zo min als met dichte mist. Stapvoets reden we de bochtige weg omhoog richting de Needles en de Cathedral Spires waarbij het water in stroompjes de weg af liep. Deze “naaldachtige” rotsen zien er dan ook weer heel uniek en prachtig uit. Maar omdat het weer dus weer niet mee zat zoals bij onze laatste “Needles” in de Canyonlands, konden we dus ook maar een kleine glimp opvangen. Omdat dit niet zo ver is van onze verblijfplaats Custer, gaan we hier dan ook zeker morgenochtend even terug in de hoop op wat zonniger en droger weer.

Via de Needles Highyway reden we door een aantal éénbaans rots tunnels richting de kruising waarbij we weer op de weg zouden uitkomen die ons via Mount Rushmore naar het laatste gedeelte van de “Loop” zou brengen. Onderweg nog bij een mooi punt gestopt waarbij ik voor het eerst een slang zag. Springend en met jeuk over m’n hele lichaam rende ik terug naar de auto. Ik wist geeneens wat voor slang het was, ratelslangen komen hier wel voor en zijn een van de meest gevaarlijkste slangen ter wereld. Maar het liet me niet weerhouden een tweede poging te wagen. Bij Mount Rushmore zijn we uiteraard gestopt. We wilden de hoofden ook in het natuurlijke licht zien. Ook hier was het weer druk met mensenmassa’s. Maar ook hier willen we morgenochtend nog even snel stoppen (We komen er immers weer langs en we hebben nog onze parkeerkaart die de rest van het jaar geldig is.) om te kijken of we die koppen met een blauwe lucht kunnen zien, zoals ook te zien is op de omslagfoto van onze blog. Het was inmiddels wel droog geworden maar nog steeds bewolkt.

Net voor het toeristische dorp Keystone zijn we het laatste gedeelte van de ronde ingeslagen. De Iron Mountain Road. Ook weer een geweldige route waarbij we in een soort van rollercoaster achtige weg door de mooie groene natuur reden. Ook hier weer veel bochten en een aantal natuurtunnels, waarbij één natuurtunnel toch wel uitblonk, de C.C. Gideon tunnel. Voordat je de korte éénbaans tunnel in ging zag je aan het uiteinde niet meer dan wat licht en tegenliggers die aan het wachten waren. Op het eind van de tunnel zag je in een vrij gezichtsveld tussen de bossen door van een aantal kilometer afstand de vier koppen van Mount Rushmore. Heel erg gaaf gemaakt! Gauw genoeg maakten we een stop bij een druk viewpoint waarbij we ook nog een mooi uitzicht hadden over de heuvels en bergjes van de Black Hills met ook in de verte weer Mount Rushmore zichtbaar. Hier werd het gelukkig ook weer zonniger en klaarde het eindelijk weer goed op.

Via de mooie weg zijn we terug gereden naar ons hotel in Custer waar we vlakbij het hotel lekker hebben gegeten. Voor de eerste keer Steak deze vakantie, heerlijk mals dat ie was! Karin had een “senioren gerecht” genomen zodat de porties wat kleiner zijn. Ze had niet zo’n trek, dus dit was een perfect portie voor haar en de Kip Teryaki smaakte uitstekend! Na het eten wilden we nog een bezoek brengen aan Crazy Horse Memorial. We vinden op zulk soort reizen niet gauw iets zonde, maar dit vonden we pure oplichterij. Met een toegangsprijs van 11 dollar per persoon kwamen we uit op een parkeerplaats welke nog op ruim 2 kilometer afstand lag van het Memorial. Er lag alleen een groot museum, souvenirwinkel en een restaurant. Je kon dan wel met een oude gele schoolbus nog 1 mijl dichterbij komen. De bus ging eens per 30 minuten, maar dit zat nog niet bij onze 22 betaalde dollars inbegrepen. Er kwam nog even 8 dollar bij. Na kaartjes voor de laatste busrit van 19:30 uur te hebben gekocht, namen we plaats op een bankje waar we tijdens de laatste zonnestralen aan het wachten waren op de bus. Toen de bus eenmaal aan kwam om de mensen voor ons er uit te laten, stapte de chauffeur uit en gaf doodleuk aan dat de rit niet doorging wegens “onweer” wat er aan kwam. Er zat net zo min onweer in de lucht als in m’n hakken, maar goed we hebben ons geld teruggevraagd en zijn dan ook teruggereden naar ons hotel. Vind het ook niet eens de moeite waard te vermelden wat Crazy Horse Memorial nou precies is, behalve het feit dat dit Memorial nog lang niet af is en waarschijnlijk over 25 jaar ook nog niet eens… Nee, dit was weggegooid geld. Hoort er soms ook bij.

Vandaag, op een gedeelte van het slechte weer na, wel weer een hele mooie dag gehad en weer genoten van alle mooie dingen die we gezien hebben. Prachtige omgeving en iedereen die ooit nog eens plannen heeft een rondreis door de VS te maken, probeer deze omgeving er zeker bij te doen want het is echt de moeite! Morgen staat Badlands National Park op het programma. Ligt weliswaar buiten deze regio maar is in principe prima te doen. In zijn totaal zal de ronde morgen zo’n 300 tot 350 kilometer in beslag gaan nemen. We zijn erg benieuwd naar dit park!

To be continued…