Chicago

Rond dit tijdstip hadden we al de Atlantische oceaan over moeten zijn en boven Engeland moeten hangen. Je ziet het regelmatig op tv bij die tv programma’s. De hel van iedere reiziger: stranden op een vliegveld en er moeten overnachten. De dag begon zo goed. Lekker een soort van uit kunnen slapen tot half 8. Opfrissen, koffers pakken en naar het vliegveld. Alles verliep zo soepel dat we vanaf de hotelkamer binnen 35 minuten al naar het vliegveld waren gereden, auto ingeleverd, ingecheckt, koffers gedropt en door de douane waren. We waren veel te vroeg dus het lange wachten begon. Met gratis Wi-Fi kwamen we de tijd aardig door.

De eerste vlucht naar Salt Lake City vertrok zelfs al 10 minuten eerder. Een strak blauwe lucht. We zaten gebakken, dachten we! Een uur voor de landing in Chicago meldde de gezagvoerder dat er noodweer boven Chicago hing en dat we 20 minuten later zouden landen. Geen probleem. Later meldde hij dat het noodweer dusdanig was dat het gehele vliegverkeer bij het op twee na grootste vliegveld van de VS gesloten was. We vlogen rondjes zo'n 100 mijl voor Chicago. Echter na verloop van tijd raakte de brandstof op en moesten we toch ergens landen. We landen in Rockfeld, zo’n 130 kilometer buiten Chicago. Hier hebben we getankt en ruim 2 uur stil gestaan. Niemand mocht het vliegtuig uit en het was bloedheet in die kist. De informatie voorziening was karig. We wisten al dat we de aansluiting naar Amsterdam niet meer zouden halen. Het worst case scenario was al in zicht…

Na 2 uur stegen we weer op en 25 minuten later landen we veilig in het zonnige Chicago. Geen druppel hebben we gezien, alles was kurkdroog en de zon scheen volop. Geen idee waarom we vertraging hadden door noodweer? Na de landing stonden we ook nog eens 25 minuten stil op slechts 15 meter van de gate, omdat een ander vliegtuig voor ons de boel blokkeerde. Deze mocht nog niet weg. Eenmaal aan de gate hadden we inmiddels al 3 uur vertraging opgelopen op een 3 uur durende vlucht. 6 uur lang in zo’n kleine warme kist, niet leuk! De chaos werd compleet, omdat we natuurlijk niet de enige waren. We hadden de hoop dat de vlucht naar Amsterdam ook vertraging had opgelopen, maar deze was gewoon op tijd vertrokken.

Er volgde een anderhalf uur durende (als we 10 minuten later waren was het 2,5 uur) bij de United Airlines customer Service. Vanaf hier moesten we naar alternatieven kijken. We raakten wat aan de babbel met medepassagiers die ook gestrand waren. Zo moesten er iemand, die ook in ons vliegtuig zat, nog eerst van Chicago naar Frankfurt en van daaruit nog naar India… Ook een Amerikaans stel wat naar Baltimore moest, binnenlandse vlucht. Alles zat vol tot en met dinsdag. Oftewel, ze moeten 2 dagen hier blijven. Wij komen er nu achteraf nog goed van af. Wij vliegen morgenmiddag om 16:20 uur met een 747 van KLM rechtstreeks naar Amsterdam. We landen maandagochtend om 7:00 uur waarna we direct door kunnen naar de verloskundige in Helmond om half 12.

Eenmaal de nieuwe tickets geregeld, hebben we geen bagage. Deze wordt ook omgeboekt naar onze KLM vlucht morgen. We moesten nu nog een hotel regelen en transport er naar toe. Via een gratis nummer hebben we kunnen bellen naar één van de vele hotels rondom het vliegveld. We moesten bijna 45 minuten wachten voordat we een busje hadden. Het was een chaos en we stonden met honderden mensen te wachten. Het was inmiddels donker, we waren vermoeid en hadden honger. Het restaurant in het hotel sloot om 22:00 uur. Onderweg hebben een aantal medepassagiers gebeld met het hotel om nog een bestelling door te geven zodat we nog wat konden eten. Een behulpzame Amerikaan vroeg ons ook of we nog wat wilden. Met zijn telefoon konden we nog even gauw 2x Fish & Chips doorgeven. Om 22:00 uur waren we ingecheckt en konden we eten. Omdat we al aan de praat waren geraakt met dit Amerikaanse stelletje vroegen ze of ze bij ons mochten zitten aan tafel. We hebben samen onze maaltijd genuttigd in het Cafe en hebben nog bijna 2 uur zitten praten over van alles en nog wat! Er zat ook een jongere vent die bij ons aan tafel schoof die naar Zurich moest waar hij woonde. Hij vertelde ons dat hij een kennis had in Venlo. Ook het Amerikaanse stelletje had vrienden in Friesland. Als je zo met elkaar aan het praten bent zie je hoe klein het wereldje is. Je kan er zo uren over lullen. Was erg gezellig, maar inmiddels is het middernacht en is het bedtijd.

Zodoende hebben we dus onverwacht nog een extra dag in Amerika. Een vermoeiende reisdag welteverstaan en we zijn nog niet eens halverwege. Morgen wordt ook een lange dag waarin we niets kunnen doen als alleen wachten. We hebben geen koffers en dus geen schoon ondergoed of iets dergelijks. Dus we moeten het doen met wat we op dit moment bij ons hebben.

Gelukkig kunnen we hier in het hotel nog douchen voor we weer verder gaan en hebben we een tandenborstel en tandpasta gekregen.

Op hoop van zegen dat morgen alles nog goed komt. Enige pluspuntje is dat we met een ruimere 747 vliegen en met KLM, waar we nog nooit mee hebben gevlogen. Hopelijk bevalt de reis nog comfortabel!

En dan zit het er echt op!

We snakken nu wel naar Home Sweet Home!