Dag 14: Great Sand Dunes - Cheyenne

Cheyenne

Het was een vermoeiende en lange nacht. Vannacht tot bijna 2:30 uur wakker gelegen, ijskoud en alles deed zeer. Het leek alsof ik een griepje te pakken had. Na een Frenadol te hebben ingenomen en de pyjama aangedaan te hebben en een extra paar dekens op bed te hebben gelegd nog redelijk wat uurtjes kunnen slapen. Toen de wekker om 7:00 uur ging hadden we het even zwaar. Een beetje gammel zijn we opgestaan en hebben we ontbeten in de ontbijtzaal. Heel veel trek had ik niet, maar moest toch wat eten want er stond wel een rit van zo’n 560 kilometer te wachten.

We hadden twee opties, of binnendoor door de bergen richting Denver, of de US 160 voor 120 kilometer naar het oosten nemen en van daaruit tot aan onze eindbestemming Cheyenne over de Interstate. We kozen voor optie twee, omdat ik een bezoek wilde brengen aan de U.S. Air Force Academy. Deze ligt tussen Colorado Springs en Denver in, vlak aan de Interstate 25. Eenmaal net op de snelweg had ik moeite met mijn ogen open te houden. De korte nachtrust en de lichamelijke gesteldheid zorgde voor enige vermoeidheid. We zijn er dan ook gelijk de eerste de beste afrit met een tankstation afgegaan. Daar hebben we maar eens even wat blikjes Red Bull ingeslagen. Ik drink die rommel nooit, maar na wat aspirines en een Red Bulletje had ik duidelijk een opkikker. Ik had weer energie en kreeg weer zin in de rit!

Na zo’n 200 kilometer snelweg kwamen we in de druk bevolkte gebieden van de steden Pueblo, een stinkende industriestad en Colorado Springs. Net na Colorado Springs gingen we de snelweg af richting de U.S. Air Force Academy. Omdat dit terrein op alle fronten beveiligd is, dienen we dan ook onze paspoorten te laten zien aan een US Marshal. Er worden wat vragen gesteld en de kofferbak moest open voor controle. Eenmaal op het complex zijn we eerst even naar het Visitor Center gereden. Je kunt je hier gemakkelijk een halve dag vermaken. Deze USAFA is een militaire academie voor officier kandidaten voor de United States Air Force. De missie van deze academie is om te onderwijzen, trainen, inspireren en zodoende gemotiveerd de USAFA te leiden in dienst van de natie. Op het gehele terrein is het patriotisme van de Verenigde Staten goed te herkennen. Overal hangen vlaggen en gedenktekens. Oftewel: God Bless The United States of America!

Ik wilde zelf graag de Cadet Chapel zien. Hoewel deze kapel in 1962 is gebouwd heeft het een hypermoderne uitstraling. Het meest opvallende aspect van deze kapel is de rij van zeventien spitsen aan de bovenkant. Deze kapel werd in 2004 uitgeroepen tot een officieel Amerikaans Nationaal Historische Landmark. Gelukkig konden we binnen nog snel een kijkje nemen. Deze ging namelijk van 13:00 tot 15:00 uur dicht wegens een bruiloft. Van binnen is hij werkelijk prachtig om te zien. Er zijn verschillende tinten glas gebruikt waardoor er binnen een soort paarse gloed te zien is. Ongelooflijk hoe hier de architectuur in elkaar steekt en dat men dit ruim 50 jaar geleden heeft weten te bouwen. Verder hebben we nog wat rondgekeken rondom deze kapel, maar omdat we nog ruim 280 kilometer te gaan hadden besloten we onze reis verder voort te zetten.

We draaiden gauw genoeg de Interstate weer op richting Denver. Het duurde niet lang of we stonden al flink in de file. 6 banen breed was het enorm druk met verkeer. We hebben nog een glimp op kunnen vangen van onze start bestemming van 2 jaar geleden. Zo verbaasden we ons weer over het beeld van de Amerikaanse metropolen. Deze laten de Nederlandse steden op dorpjes lijken. Het fileleed was echter nog niet voorbij. We hebben denk ik in zo’n 7 files in totaal bijna 1u45m vast gestaan. Ook na Denver was het op sommige stukken hopeloos. Veel wegwerkzaamheden en ongelukken waren de oorzaken van deze files. Met nog zo’n 100 kilometer te gaan, zagen we de Rocky Mountains aan onze linkerzijde steeds kleiner worden en reden we een Frans achtig heuvellandschap in. Omstreeks 16:00 uur arriveerden we in het centrum van Cheyenne, Wyoming. Hier hebben we het Wyoming State Capitol bezocht en de grote laarzen, welke her en der door de stad verspreid staan, bekeken. Cheyenne zelf heeft verder weinig te bieden. Het is dan wel de hoofdstad van de staat Wyoming, maar de stad voelt erg dorps aan. We hebben wat gegeten en zijn naar ons hotel gereden. Dus ondanks de lange en redelijk vermoeiende rit, hebben we toch nog een aantal stops gemaakt die enigszins de moeite waren. Morgen gaan we zo’n 400 kilometer verder in noordelijke richting naar het plaatsje Custer. Indien de tijd het toe laat zullen we morgenmiddag het Wind Cave National Park gaan bezoeken. We hebben hier geen torenhoge verwachtingen van aangezien de echte hoogtepunten toch echt het Custer State Park en Badlands National Park zullen zijn. Deze gaan we overmorgen en de dag erna ook zeker bezoeken. Maar wie weet is Wind Cave toch een verassing…

Voor nu gaan we er op tijd de pannen opgooien en wat verloren uren nachtrust inhalen.

Dag 13: Durango - Great Sand Dunes

The Great Sand Dunes National Park

Na vanmorgen weer wat langer op bed te hebben gelegen zijn we na een primitief ontbijtje op de kamer gaan rijden richting Great Sand Dunes National Park. Wederom was het een heerlijk weertje om te rijden. We zijn vanuit Durango de US 160 opgereden naar het oosten. We hebben niet van deze weg af hoeven wijken. De rit was niet spectaculair, maar evengoed de moeite waard. Ons eerste stopje namen we bij de Treasure Falls. Onze conditie werd hier behoorlijk op de proef gesteld. Een smal en steil bergpad bracht ons bijna 100 meter omhoog. Aan het eind van het pad stonden we onder een best behoorlijke waterval, 32 meter hoog toch nog. Mooi, hadden we nog niet gehad deze reis. Terug op adem gekomen weer naar beneden gelopen en verder gereden.

Via de 3.310 meter hoge Wolf Creek Pass reden we daarna langzaam de bergen weer uit. Bij het plaatsje South Fork gaf de auto aan wel aan een drinkpauze toe te zijn. We hebben hem daarom ook maar weer volgegooid zodat we er weer een stevige 650 mijl tegenaan konden. Het landschap veranderde weer in het vlakke land met daaraan veel agrarische bedrijven. We reden rond 13:30 uur al langs ons hotel in Alamosa. Net voorbij Alamosa zagen we de zandduinen al te liggen, maar vanuit hier was het nog 55 kilometer naar het park. Via een lange vlakke weg kwamen de duinen dan eindelijk dichterbij. Net voorbij de ingang van het Greater Sand Dunes National Park zag je deze enorme zandduinen al heel mooi te liggen. Het park is overigens pas 15 jaar, sinds het jaar 2000 een officieel National Park.

Bij het tolhuisje waar we onze parkenpas moesten laten zien, zagen we dat het park maar een entree had van 3 dollar. Toen we de bijbehorende map van het park erbij kregen en een kijkje namen wisten we ook waarom. Het park bestaat slechts uit 1 punt en alle andere punten lagen in grenzende gebergte, waar enkel met een 4x4 SUV was te komen. We zijn dan ook gestopt bij het enige punt wat er was, je raad het al, de Sand Dunes. Op de parkeerplaats leek het net alsof we de auto ergens in Zeeland bij het strand parkeerde. Een hoop “duinzand” lag verspreid over de gehele parkeerplaats. We zijn gaan lopen richting de duinen. Er werd gewaarschuwd niet op slippers te lopen als je echt de duinen in ging, maar op schoenen omdat het zand hier in de zomer, waar wij ons nu dus in bevinden, maar liefst 66 graden kan worden. Dat staat dus garant voor verbrande voeten en blaren als je niet oplet.

Maar met onze schoenen was het evengoed niet zo’n succes. Het losse zand zat binnen de kortste keren in je schoenen en in je sokken. We moesten ook nog Medano Creek oversteken. Deze kreek water komt vanuit de bergen en vormt zich een natuurlijke weg door het zand waardoor het riviertje elke keer andere vormen aan neemt. Na wat hinken en springen over het water hebben we toch geen droge voeten gehouden. Met soppende schoenen zijn we een stuk richting de duinen gelopen. Er liepen wel honderden mensen verspreid over deze duinen. Ze kwamen maar niet dichterbij, zo groot en hoog waren ze. Sommige duinen hier zijn tot wel 230 meter hoog en behoren dan ook tot de hoogste van Noord Amerika. Ongelooflijk dat hier zo’n desolaat landschap met 80 vierkante kilometer duinen uit het niets aan de rand van een gebergte ligt. Alsof men jaren lang met duizenden kiepwagens woestijnzand hier naar toe hebben gebracht.

Onze indruk? Heel apart, maar niet meer dan dat. Het park biedt ons verder te weinig en is juist erg leuk als je kleine kinderen hebt. We zagen tal van kinderen dan ook spelen in het water van de Medano Creek. Ook zagen we tal van mensen die de moeite namen de hoge duinen te beklimmen en vervolgens met een soort van wakeboard van de duinen af te gaan. Niet voor ons weggelegd. Na wat te hebben rondgelopen door het zand zijn we dan ook maar terug gegaan naar de auto en hebben we eerst onze schoenen leeg moeten kiepen met een lading zand. We zijn ook stilletjes aan naar het hotel gereden waar we omstreeks 17:00 uur aan kwamen, mooi op tijd dus. We zijn daarna gauw genoeg naar het centrum gegaan waar we bij een gezellig en rumoerig eetcafé wat hebben gegeten. Hierna nog even wat drinken en fruit gehaald bij de enorme Wallmart zodat we de komende dagen weer voorzien zijn. Vandaag lekker op tijd slapen en morgen zetten we de reis voort en gaan we een heel stuk noordwaarts. 950 kilometer om precies te zijn. Dit gedeelte van onze rondreis bestaat dan ook voornamelijk uit reisdagen. Deze etappe leggen we niet in één keer af. Morgen leggen we 550 kilometer af op ons gemak en overnachten dan in de redelijk grote stad Cheyenne, net boven Denver. We zijn dan tevens aangekomen in de staat Wyoming. Een dag later volgen de andere 400 kilometer naar het toeristische stadje Custer in de staat South Dakota, waar we drie nachten zullen verblijven.

Dus morgen waarschijnlijk een heel kort verhaaltje en waarschijnlijk geen of een paar foto’s.

Dag 12: Black Canyon - Durango

Durango

Vandaag hadden we een heerlijk relaxt dagje op het programma met een korte rit. We hadden een dagje “uitslapen” wel verdient, al vonden we zelf. We zijn dan ook pas om 7:45 uur uit bed gestapt. Opgefrist, ontbeten en koffers in de wagen geladen. We waren klaar voor een nieuw dagje. Met een strak blauwe hemel reden we richting het zuiden richting de bergen. Via diverse mooie bergwegen waande we ons weer even in Canada. Hoge groene naaldbomen, creekjes en beekjes naast de weg vormden vandaag grotendeels het decor van de route: The Million Dollar Highway, zoals de US 550 ook wel wordt genoemd.

Onze eerst stop namen we in het plaatsje Ouray. Een mijnstadje wat in de 19^e eeuw is opgericht door goud en zilverzoekers. Na Ouray gingen we verder richting Silverton. We passeerden vandaag drie bergpassen. De Coal Bank Pass (3.240 m), Molas Pass (3.340 m) en de Red Mountain Pass (3.358 m). Op deze punten reden we voor ons gevoel nog steeds niet heel hoog, omdat we nog omringd waren door nog vele hogere bergen waar op diverse plekken nog wat sneeuw te zien was. We hebben onderweg op diverse mooie plekjes genoten van mooie uitzichten, watervalletjes en meertjes.

We kwamen rond 12:00 uur aan in het toeristische plaatsje Silverton. We zijn gestopt bij een informatie / toeristen huisje. Ik wilde vandaag in Silverton sowieso de stoomtrein zien. Tussen Silverton en Durango ligt een 75 kilometer lange spoorweg (Silverton Narrow Gauge Railroad) welke al in 1881 is aangelegd. Op dit 1 baans traject rijdt nog altijd in de zomer dagelijks 2 tot 3 keer een authentieke stoomtrein van Silverton naar Durango en visa versa. Als toerist kun je tickets voor deze rit kopen. Hadden we graag willen doen, maar de tijden sloten niet aan op ons dagprogramma. Bovendien vragen ze voor deze tickets, afhankelijk of je eerste, tweede of derde klas reist, minimaal zo’n slordige 80 dollar per persoon. We hadden de trein naar Durango kunnen nemen, maar dan bleef onze auto achter in Silverton. De treinreis van slechts 75 kilometer neemt zo’n 2½ tot 3 uur in beslag.

Op de plek waar we stonden hoorde ik in de verte al het geweldige geluid van het getoeter van de stoomlocomotief. Als een klein kind rende ik er op af om wat foto’s te maken. Geweldig dat 140 jaar oude techniek nog altijd werkt! De trein rangeerde even op een zijspoor om plaats te maken voor de volgende trein welke vanuit Durango elk moment kon arriveren. In de verte hoorden we het getoeter alweer en zagen we de dikke zwarte stoomwolken boven de dennenbomen uitsteken. Met een hoop gejengel kwam de overvolle trein Silverton binnen. Prachtig om te zien!

We zijn ook nog even het dorpje Silverton zelf in geweest. Een heerlijk sfeervol oud dorpje wat voormalig een zilver mijnbouw kamp was. Het stikt hier van de toeristen en er zijn dan ook tal van souvenir winkeltjes en restaurantjes. Heel sfeervol. Na wat rond gebanjerd te hebben in dit plaatsje zijn we verder gaan rijden richting Durango. Ik wilde ook een bezoek brengen aan de Yankee Girl Mine, een oude mijn. Helaas was de weg ernaar toe enkel toegankelijk voor 4x4 SUV’s. Ben nog wel even gestopt om te kijken hoe de conditie van deze off-road was, maar deze was slecht en vol hobbels en kuilen. Jammer, maar we besloten verder te gaan en een stukje verderop zijn we gestopt bij Molas Lake. Hier stonden een hoop campers op de daarvoor aangewezen kampeerplaatsen. We stonden voor een meer met groene bossen, hoge en deels besneeuwde bergtoppen en een mooie blauwe lucht. Wat een contrast verschil weer met hoe we gisteren ochtend uit Moab zijn vertrokken en hemelsbreed misschien 150-200 kilometer verder zijn…

Rond de klok van 15:00 uur arriveerden we bij onze eindbestemming Durango. Ook dit drukke stadje staat bol van het toerisme. We zijn eerst naar ons hotel gereden en hebben eerst ingecheckt en alle bagage op de kamer gedropt. Hierna zijn we lopend naar het historische centrum van Durango gelopen. We hebben er flink wat rond gekuierd en zijn de Main Avenue grotendeels afgelopen en we zijn geëindigd bij het treinstationnetje. Hier hebben we samen genoten van een overheerlijke zalmpasta. We zaten binnen in een hele oude, maar sfeervolle diner kamer, bij het raam nabij het perron van het station. Tijdens het eten zagen we de twee, ook weer overvolle, stoomtreinen uit Silverton het station van Durango binnen komen rijden. Je voelde de grond gewoon trillen. Na het eten, waren we nog precies mooi op tijd om de laatste trein van vandaag aan te zien komen. De wissels op het station worden nog altijd met de hand bedient. Spoorweg overgangen kennen ze hier niet en zodra er een trein komt loopt er een man met een stopbord het verkeer tegen te houden. Zoiets zou niet gauw kunnen in Nederland midden in een drukke stad of dorp, dan zouden er dagelijks ongelukken gebeuren.

Na een voldaan gevoel keerde we lopend terug naar ons hotel. Ondanks dat we vandaag eigenlijk weinig op het programma hadden, hebben we genoten van alle kleine dingen en weer een heerlijke en vooral relaxte dag achter de rug. Morgen volgt er wederom een relaxte dag waarbij er weer een relatief korte rit op het programma staat van 240 kilometer oostwaarts naar het plaatsje Alamosa, nabij het Greater Sand Dunes National Park. We hebben geen hele hoge verwachtingen van het park, wat zou je immers van “zandduinen” moeten verwachten? We gaan het morgen meemaken!

We hopen dat jullie nog steeds een beetje mee genieten. Bedankt weer voor alle reacties.

Dag 11: Moab - Black Canyon

Black Canyon of the Gunnison National Park

Vandaag hadden we een redelijk rustig dagje op het programma, althans zo leek vooraf. Vanmorgen zijn we na het ontbijt gaan rijden richting onze bestemming Montrose, zo’n 280 kilometer rijden. We zijn direct vanuit Moab de Scenic Byway opgegaan welke zo’n 50 kilometer opwaarts langs de Colorado River liep, dus de andere kant dan waar we gisteren met de boot gevaren hebben. Een heerlijk stuk om mee te beginnen. We zagen veel typisch Amerikaanse ranches liggen langs de weg. Het zonnetje scheen vol op met een heldere hemel. We zagen verder weinig nieuws. We zijn hierna de Interstate 70 opgereden. Het was lekker rustig op de weg en we reden lekker vlot met bijna 140 km/h. We lieten de mooie staat Utah achter ons en kwamen aan in de staat Colorado. Net voor de stad Grand Junction (waar de Colorado River en de Gunnison River bij elkaar komen) zijn we de snelweg afgegaan. Ik wilde zelf nog langs het Colorado National Monument gaan.

Er liep maar één weg door het park, de Rim Rock Drive. Deze 22 mijl lange weg stuurde ons via grote hoogtes langs ravijnen en mooie uitzichtpunten. Maar dit beeld hadden we de afgelopen dagen al wel een beetje gezien. Wel heel mooi, maar niet veel nieuws. Het leek qua beeld veel op de Shelly Canyon die we een paar dagen eerder hebben gezien. Na veel bochtenwerk kwamen we beneden aan in Grand Junction, waar veel industrie gevestigd zat. Vanuit hier was het nog maar zo’n 140 kilometer. Via de US 50 reden we naar het zuidoosten toe. Het landschap was inmiddels al veranderd van de ruige rotsen naar een veel groenere omgeving. In de vertes hoge gebergtes met besneeuwde toppen. We reden door een groen en heuvelachtig landschap, weer eens wat anders na donkere rotsen en Canyons. Maar we hadden dus wel degelijk nog zo’n Canyon in het programma staan.

Rond de klok van 14:00 uur kwamen we aan bij de ingang van het Black Canyon of the Gunnison National Park. Via een door groen omgeven bergweg reden we opwaarts richting het Visitor Center. We dachten het gisteren al beide, zou deze Canyon ons nog doen verbazen na alles wat we gezien hebben? Het antwoord is ja, zekerste weten. Het heeft ons met veel indruk doen verbazen! Al bij het eerst uitzichtpunt, Tomichi Point zagen we dat dit park weer anders is dan alle andere. Diepe “zwart” ogende ravijnen met veel groen eromheen en in het verre diepe de kristal helder blauwe Gunnison River. Een totaal ander beeld dan de chocolade bruin ogende Colorado River en de bruine rotswanden in de Canyonlands. Het park bestaat hier ook uit een South Rim en een North Rim. Wij hebben besloten enkel de South Rim te doen. De Southrim splitste zich bij het Visitor Center in een westzijde en een oostzijde.

We hebben eerst de linker kant genomen. De redelijk vlakke weg begeleide ons aan de bovenkant van de Black Canyon naar tal van zeer indrukwekkende uitkijkpunten. De ravijnen zijn zo enorm stijl en diep dat we geen foto konden maken waarin we de gehele diepte konden laten zien. Alle punten waren even indrukwekkend. Zo zagen we de Painted Wall, een enorme donker ogende steile klif welke vanaf de bovenkant tot onder aan de rivier maar liefst 686 meter hoog is. Deze wand is nagenoeg verticaal, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Dead Horse Point welke we eerder zagen en ook ongeveer dezelfde hoogte had. Hier keek je dus echt loodrecht naar beneden zoals op vele andere punten. Je hoorde het geweld van de rivier vanuit boven. Ook de Sunset View, waarbij je een beter algeheel uitzicht op de rivier had, was erg indrukwekkend om te zien. We hebben bij elk punt lekker op ons gemak gedaan zodat we maximaal konden genieten van dit mooie stuk natuur.

Het was inmiddels al bijna 17:00 uur en we wilden de rechter kant van het park ook nog zien. Aan deze kant was vrij weinig te zien. Maar aan het eind van de weg lag er een dam welke we nog wel wilden zien. Voordat we deze weg opreden stond er een enorm groot waarschuwingsbord met rode tekst: Let op, gevaarlijke steile weg met veel bochten en hobbels, voertuigen langer dan 7 meter ten strengste verboden! Wij dachten, laat maar komen! Als we al diverse off-roads gedaan hadden dan zou dit “a walk in the park” moeten zijn. Na ongeveer 5 kilometer op deze weg kwam er opnieuw een waarschuwingsbord met de informatie dat de komende 5 mijl (8 kilometer) één geheel naar beneden vormden met een down gratitude van liefst 16 graden. 8 kilometer lang heb ik bijna continu de rem voor meer als de helft in moeten trappen om de snelheid te beperken en de scherpe bochten te kunnen nemen. Bijna op het eind roken we echt de verbrandingslucht van de remmen. De penetrante verbrandingsgeur bleef nog een poosje in de auto hangen. Om even na te gaan hoe steil de weg was en hoe de remmen het te verduren hebben gehad. Via dit stukje weg kwamen we dus helemaal beneden aan bij de Gunnison River, waarbij inmiddels de diepe Canyon al grotendeels in de schaduw lag. Hier hebben we bij een kampeerplaats nog even genoten van het heldere water, de diepe kleuren van de rotsen en de mooie blauwe lucht. Hierna volgde het laatste kleine stukje naar de Crystal Dam. De weg eindigde in een doodlopend eind en het laatste stukje naar de dam was natuurlijk alleen voor geautoriseerd personeel. De dam zelf hebben we dus niet goed kunnen zien, omdat er veel begroeiing voor zat.

De steile rit weer terug naar boven volgde. Met een maximum van 20 Mp/h en een flink aantal toeren moest de auto ook best even moeite doen! Maar we hebben het uiteraard gered en kwamen omstreeks 19:30 uur aan bij ons Holiday Inn hotel in Montrose. Een verassend mooie dag toch wel weer, puur omdat we niet hadden gedacht dat de Black Canyon of the Gunnison ons nog zo heeft doen verbazen. Morgen hebben we echt een relax dagje. Er staat geen National Park op de planning, enkel een vrij korte rit van slechts 175 kilometer naar de volgende bestemming Durango. We willen wel een bezoekje brengen aan een mijn, het plaatsje Silverton, Molas Lake en tenslotte eindbestemming Durango. We willen dan morgen ook een keer een uurtje langer blijven liggen. We zijn wel toe aan een uurtje extra slaap! ;-)

Dag 10: Arches National Park

Arches National Park

Naarmate de vakantie vordert, gaan ook de dagen steeds sneller voorbij lijkt het. Je zit in een bepaald ritme en voor je het weet is er weer een dag om. 10 dagen zijn we al onderweg, we naderen de helft. We hebben vandaag een heerlijke en relaxte dag gehad. Met slechts 55 mijl op de teller hebben we vandaag erg weinig gereden, ook wel eens lekker. We hebben daarentegen vandaag meer gelopen en een geweldige boottocht gehad van 65 mijl. En last but not least: we hebben eindelijk weer eens een zonnig dagje gehad!

Vanochtend ging de wekker al erg vroeg. Om 6:00 uur om precies te zijn. Bij het opstaan durfde ik de gordijnen niet te openen. Het zou toch niet weer aan het regenen zijn…? Yes! Eindelijk een keer een zonnige blauwe lucht. Na ons klaargemaakt te hebben en lekker op ons gemak in het hotel hebben ontbeten zijn we naar de Old Mission Store gereden, gelegen aan de Colorado River, hier 3 minuten verderop. Om 7:45 uur namen we de tickets in ontvangst waarna we strak om 8:00 uur met een klein gezelschap van 13 man de boot op gingen onder de hoede van Captain Andrew. Op een luchtige en humoristische manier (typisch Amerikaans) vertelde Andrew het een en ander over het ontstaan van de Colorado River en waar de boottocht ons heen bracht. Hij vertelde dat de rivier nu op een redelijk laag punt stond. Enkele weken geleden stond de rivier nog enkele meters hoger door smeltwater vanuit het LaSal gebergte, waar Moab ook aan gelegen is.

Vol gas gingen we met ruim 50 km/h over het water heen. Het was best frisjes nog op de vroege ochtend. Omdat de rivier op sommige punten slechts enkele tientallen centimeters diep was, scheurden we van links naar rechts over de rivier om de diepere punten te zoeken. We voerden door de prachtige Canyons richting Dead Horse State Point. Onderweg stopte de boot een aantal keer waarbij er kort wat geschiedenis werd verteld. Uiteraard was er ook mooi gelegenheid om te filmen en plaatjes te schieten. Er heerste absolute stilte. Het enige wat je hoorde was het kabbelende water van de Colorado River en het gefluit van wat vogels. Je waande je hier echt helemaal in de onbewoonde wereld. Naarmate we verder gingen, werden ook de kliffen en de rotswanden hoger. We kwamen nog langs de Potash Mine, een gigantische potas mijn. Potas is een mengsel van zouten dat hoofdzakelijk uit kaliumcarbonaat bestaat. Deze wordt middels water en verdamping gewonnen, waarna het kaliumzout over blijft. De verdampingsvijvers bestaan uit de meest aparte kleuren, waarvan we gisteren een kleine glimp konden opvangen vanuit Dead Horse Point. Deze vijvers waren vanaf de boot niet te zien.

We gingen verder richting het Thelma and Louise Point, vernoemd naar de film welke de meeste denk ik wel kennen. De scene waarbij de auto de cliff in reed is op dit punt opgenomen. Omdat er in 1990 nog weinig CGI was, gebeurde dit nog met echte auto’s. Overigens zijn veel films waarbij het de Grand Canyon zogenaamd moet voorstellen, hier opgenomen. Zoals o.a. ook Broken Arrow met John Travolta en de recentere Lone Ranger met Johnny Depp. In de laatst genoemde film zie je een spoorbrug over deze Canyon gaan in de film waarbij de brug wordt opgeblazen en een trein het ravijn in stort. Dit is uiteraard allemaal computer animatie, maar toch leuk dat je er nu recht onder zat.

Na een korte stop gingen we verder naar het Dead Horse Point, de hoogste rots/cliff van dit Canyon plateau. Waar we gisteren begin van de avond dus het geweldige uitzicht hadden naar beneden toe zagen we het nu dus van onderuit. Dan zie je pas echt hoe hoog en groot het is. Vanaf de rivier, waar we op dat moment dobberden, tot aan het uitzichtpunt waar we gister stonden zit een hoogteverschil in van 610 meter! (Dat is dus 2x zo hoog als de Eifeltoren) om even aan te geven hoe hoog de kliffen zijn. Vanaf de rivier konden we hier hele mooie plaatjes van schieten. We zijn nog een klein stukje verder gegaan tot aan de Goose Neck, hier zijn we gekeerd. We moesten nu de rivier opwaarts terug. Ook op de terugweg zijn we nog gestopt bij een enorme steile rotswand waarin Indiaanse Hiërogliefen zaten welke vermoedelijk al duizenden jaren oud zijn omdat deze op enkele meters hoogte zaten en het water van de Colorado River toen ook hoger stond. Tot op de dag van vandaag heeft niemand ontcijferd wat het nou precies betekend. Omstreeks 11:00 uur kwamen we weer aan bij het beginpunt. Het was een fantastische ervaring en een speciale manier, zoals we nooit eerder hebben gedaan, om een Canyon te ontdekken.

We zijn hierna direct doorgereden naar het Arches National Park, slechts 5 minuten verder op. Bij de ingang van het park was het druk. Twee rijen dik stonden er tig auto’s bij de toegangspoorten om naar binnen te kunnen. Even leek het er op alsof de bewolking die inmiddels weer was ontstaan de overhand zou krijgen. Gelukkig gebeurde dit uiteindelijk niet en reden we via een aantal uitzichtpunten naar onze eerste stop in dit aparte park, waar in totaal over de 2000 natuurbruggen liggen. Uiteraard zijn er slechts een aantal handen vol echt de moeite om te zien. The Windows section was onze eerste stop. Hier liggen twee enorme natuurbruggen (Arches). De North Window en de South Window met daarachter gelegen nog de Turret Arch. Het was hier echt enorm druk, de parkeerplaatsen waren overvol, zoals ook op de andere punten waar we later vandaag nog heen zijn geweest. Via een trail van 1,8 kilometer liepen we over mooi aangelegde paden met her en der wat hoogteverschillen erin langs deze Arches af. Het zijn pure kunstwerken. Je snapt niet dat zoiets door de natuur gevormd kan worden. Je zou bijna denken dat het gewoon zo uitgekapt is. Omdat we nu wel mooi weer hadden leverde dat weer prachtige contrasten op.

Onze volgende stop was Fiery Furnace. Dit is een natuurlijk doolhof van smalle doorgangen tussen torenhoge mooi gekleurde zandstenen muren. Hier is overigens alleen te komen met een begeleidende gids erbij. Er zijn hier namelijk geen officiële paden en er staat dan ook niets aangegeven. Kortom, zonder gids zou je makkelijk kunnen verdwalen. Wij hebben Fiery Furnace enkel van bovenaf gezien, wat ook indrukwekkende plaatjes opleverde.

Devils Garden was onze volgende stop. Ook hier overvolle parkeerplaatsen. Via een trail van 2 kilometer liepen we naar de Landscape Arch, een van de bekendste bogen van het park. Omdat deze boog maar vanuit 1 kant te bezichtigen valt, en de zon precies in het zicht van de boog zat was het hier lastig om een goed beeld te krijgen. De boog was evengoed indrukwekkend met een spanwijdte van 89 meter. We hebben hier even een adem en drinkpauze genomen, want het was goed warm met 30 graden op onze pannen. Karin heeft even gezeten maar ik ben nog een stuk verder gelopen. Het was erg druk en er waren hier veel mensen op de been. De trail ging dan ook echt over in een rotsenpartij waarbij er met beide handen en voeten geklauterd moest worden. Bovenaan kon je dan weer een smalle rotspartij oplopen zonder markering of afzetting. Moet zeggen dat ik hier toch wel wat slappe knietjes van kreeg en ben dan ook niet verder gegaan, dit terwijl we toch al heel wat hoogtes gezien hebben deze reis en ik nog nergens echt last van hoogtevrees heb gehad.

Na ruim anderhalf uur kwamen we dan weer terug bij de snikhete auto. Met de airco op volle toeren gingen we naar het laatste gedeelte van het park wat we nog niet gezien hadden. Delicate Arch. Om deze boog van dichtbij te zien moest je een trail lopen van 5 kilometer met een hoogteverschil van 150 meter waarbij je op diverse punten werd blootgesteld aan diepe afgronden. Deze trail stond dan ook aangeduid als zijnde: difficult. Omdat we al wat kilometertjes in de benen hadden, besloten we deze boog dan ook te bekijken vanuit de Lower View, waarbij je hem heel in de verte zag te liggen, en de 400 meter verderop en wat hoger gelegen Upper View, waarbij je hem al iets beter zag. Deze had ik wel van dichterbij willen zien, maar om er te komen moet je minimaal 3 uur uittrekken. Na dit punt hadden we dan ook de meeste hoogtepunten wel gezien. Met nog 2 uitzichtpunten, welke we in de ochtend hadden overgeslagen, vonden we het welletjes geweest. Het is een lange dag geweest maar wel weer een voor in de boeken en om niet te vergeten! Utah behoort wat ons betreft dan ook wel tot de mooiste en meest uiteenlopende staat van de VS.

Morgenochtend verlaten we na drie nachten Moab en zetten we koers naar Montrose, nabij het volgende Nationale Park, Black Canyon of the Gunnison. Dit zal ook de laatste Canyon zijn die we deze reis zien, en dan zijn we er ook wel klaar mee. Het zal ons benieuwen of deze Canyon ons nog doet verbazen na het zien van de Grand Canyon (2011), Bryce Canyon (2011), Zion (2011), Shelly Canyon en de Canyonlands… Jullie gaan het morgen lezen en zien!

Dag 9: Canyonlands National Park (Moab)

Canyonlands National Park

Vanmorgen ging de wekker om 6:45 uur. We hadden beide veel moeite met opstaan. We lagen zo lekker en we waren nog echt wel moe. We zijn er uiteindelijk een half uur later uitgegaan. Nadat we ons hadden opgefrist en aangekleed, hebben we eerst ontbeten in het hotel. We zouden vandaag de gehele dag besteden aan het grote en uitgestrekte Canyonlands National Park. Helaas hadden we voor de 5^e dag op rij bewolking. Vandaag was qua weer veruit de beroerdste dag. We hebben veel regen, wind en onweer gehad. Delen van de dag verliepen wel droog, maar de zon hebben we nauwelijks gezien. Jammer, want dit zijn we echt niet gewend in de VS, en Moab en omgeving staat toch ook wel bekend om zijn vele zon uren.

Enfin, we zijn toch met goede moed begonnen aan onze negende dag. Het Canyonlands park is in oppervlakte heel erg groot en bestaat uit 3 gedeeltes:

• Islands in the Sky
• The Needles
• The Maze

The Maze is met eigen vervoer niet te bereiken. Wij waren dus beperk tot de eerste twee genoemde. De afstand tussen deze twee bedraagt ruim 130 kilometer (van ingang tot ingang). Vanaf de ingang heb je dan nog aan beide kanten zo’n 40 tot 60 kilometer te rijden. We zijn begonnen bij The Needles, zo’n 120 kilometer van ons hotel. Met de ruitenwissers op standje 3 en onze vesten aan hadden we er een hard hoofd in dat het de komende uren beter zou worden. Bij de ingang van Canyonlands, The Needles, werd het alsmaar slechter en slechter. We reden door de laaghangende bewolking en mistige stukken. De naaldachtige rotsformaties (Needles) konden we nauwelijks zien. Doodzonde, het was echt wel een heel mooi gebied, maar we hebben het zo niet kunnen ervaren. We zijn de auto hier dan ook bijna niet uit geweest. Het was even vluchtig een foto schieten en weer de auto in.

We besloten dan ook om The Needles te laten voor wat het was. Zonde, want het heeft ons zeker twee uur gekost en we moesten dan ook nog bijna twee uur terug om naar de andere ingang van het park: Islands in the Sky te rijden. Op de heenweg kwamen we langs Wilson Arch, een grote natuurstenen brug, maar deze hebben we overgeslagen door het slechte weer. Op de terugweg kwamen we er weer langs en was het bijna droog. Dus hier nog wel even gestopt.

Omstreeks 13:30 uur kwamen we bij de andere ingang van Canyonlands National Park aan, The Islands in the Sky. Dit deel van het park biedt tal van waanzinnige uitzichten over de Colorado River en de Green River. We zijn in 2011 bij de Grand Canyon geweest, deze kent iedereen natuurlijk, maar deze Canyons doen er zeker niet voor onder en zijn minstens, zo niet indrukwekkender, dan de Grand Canyon. We zijn op diverse punten gestopt waarbij we zo ver het oog reek, konden zien. Gelukkig was het dan ook gestopt met regenen maar het zonnetje ontbrak nog wel. We waren allang blij dat het droog was dus we moesten het er maar mee doen. We zijn naar beide eindpunten gereden. Upheavel Dome / Whale Rock en het Grand View Point. Deze laatst genoemde was onvoorstelbaar mooi. We hebben hier een poos genoten van het uitzicht.

Onderweg terug naar de ingang hebben we nog een korte trail gelopen bij Mesa Arch, welke een uur eerder volledig in de dichte mist lag. De mist was opgeklaard en we hebben de natuurbrug in ieder geval gezien, erg mooi omdat als je hier doorheen keek geen lucht zag, maar de uitgestrekte en diepe Canyons. Erg gaaf hoe ruig de natuur hier is. Het was inmiddels 17:30 uur en we hadden nog één stop te gaan. Dead Horse Point. Dit punt ligt net buiten het officiële Canyonlands park en hier moesten we dan ook weer een entree te betalen van $ 10,00. Bij dit punt hadden we wederom, zoals alle eerdere punten, ook weer een magnifiek uitzicht over de Canyons en de Colorado River. Omdat dit punt erg mooi schijnt te zijn als de zon onder gaat, wilde ik hier dan ook blijven. Maargoed we hadden de zon de hele dag nog niet gezien. Toch hadden we hoop dat als de zon onder zou gaan we mooie kleuren in de wolken zouden zien. Maar in de verte zagen we de slagregens al weer vallen. We zijn ongeveer een uur hier gebleven en hebben evengoed toch genoten van de vergezichten. Tegen de klok van 7 uur zijn we dan ook gegaan. In de avond schemering moesten we nog 50 kilometer rijden tot we weer in Moab waren.

We hebben eerst nog even wat boodschappen gedaan en hebben daarna gegeten aan Main Street, heerlijk buiten onder een afdak. Het was inmiddels al zo goed als donker en het bliksemde en regende behoorlijk! Koud was het gelukkig niet meer. Hierna hebben we de auto ook weer even laten drinken, 15 gallons, we hadden er weer 600 mijl opzitten sinds gisterochtend. En we hadden nog exact een kwart over, dus om even na te gaan hoe zuinig de auto rijdt!

Voor morgen hebben we een drie uur durende boot trip op het programma staan. Deze tocht is maarliefst 65 mijl lang en we varen dan over de Colorado River zodat we een groot deel van alle Canyons, die we nu van honderden meters bovenaf zagen, nu eens vanuit onder zien. We hebben afgelopen dagen dan ook heel wat Canyons van boven af gezien. Nu een keer tijd om vanuit de onderkant tegen deze gigantische kliffen aan te kijken. In de middag staat het nabij gelegen Arches National Park in de planning. Kortom weer een goed gevulde dag. En laat ons alsjeblieft, sowieso morgenochtend, weer eens een keer het zonnetje zien! We lezen dat het in Nederland voor nu in ieder geval prima weer is, dat vinden we fijn voor jullie!

Rob & Karin, out!

Dag 8: Monument Valley - Moab

Moab

We zijn goed en wel aangekomen in het toeristische Moab, Utah. We hebben weer een gemengd dagje gehad. De rit, met al onze stops vandaag, bedroeg 440 kilometer. We zijn vanmorgen om 8:30 uur vertrokken vanuit onze Cabin in Bluff. Het was donker, grauwgrijs, nat en frisjes. Voor de afwisseling regende het weer eens. We zijn eerst naar het iets zuider gelegen Goosenecks State Park gereden, zo’n 40 kilometer van ons vertrekpunt. We zaten midden in een motorclub met wel 30 / 40 lieden, allemaal afkomstig uit Australië, welke ook naar dit State Park reden. We moesten hier ook extra entree betalen ($ 5,-) omdat het een State Park is. Goosenecks bestaat eigenlijk maar uit één grote parkeerplaats met een waanzinnig uitzichtpunt. Het is een soort Horseshoe Bend, nabij Page waar we in 2011 zijn geweest, maar dan in het meervoud. Het was ook hier niet druk. Wij waren de enige tezamen met de motorclub en een stel Oostenrijkers welke in de auto hebben overnacht op de parkeerplaats. De plaatjes zien er helaas door het weer dan ook niet heel fraai uit, maar fraai was het toch zeker wel!

We zijn vanaf hier verder gereden over de 261 richting onze volgende stop Natural Bridges State Park, zo’n 70 kilometer verderop. Dit was een geweldige route waarbij we over de Moki Dugway moesten. De doorgaande weg leidde ons naar een enorme rotswand waarvan we zowel links als rechts het einde niet konden zien. We hadden al zoiets van, de weg zal zo meteen toch wel ergens links of rechts voor die wand afdraaien? Nou niet dus, net voor de steile rotswand ging de doorgaande weg over in een smalle onverharde weg. We reden via diverse haarspeldbochten de steile rotswand op. Deze was 1100 feet (335 meter) hoog! De uitzichten vanaf deze weg waren grandioos! Alleen wederom jammer van de regen en de bewolking. Eenmaal boven reden we ineens weer in een vlak landschap, er was geen rots te bekennen. Hoe verder we gingen hoe donkerder het weer werd en het begon ook steeds weer harder te regenen.

Omstreeks de klok van 10:45 uur kwamen we aan bij Natural Bridges. We zijn eerst gestopt bij het Visitor Center waar we onze parkenpas moesten laten zien en we een kaart van het park ontvingen. Het park is niet zo heel groot en er loopt dan ook maar één weg door, een loop van 9 mijl welke ons langs drie natuurbruggen bracht: Sipapu Bridge, Kachina Bridge en Owachomo Bridge. Deze laatstgenoemde vonden wij het mooiste. Maar ook hier vielen de plaatjes die we hebben gemaakt erg tegen door de regen. Normaal zijn deze bogen een beetje roodachtig en zouden ze mooi afsteken tegen de blauwe lucht. Natural Bridges viel ons dus een beetje, door het weer, tegen. Na ongeveer anderhalf uur hadden we de ronde dan ook gemaakt en het wel gezien. We hadden het ook echt wel wat koud gekregen en hebben onze vesten voor het eerst aan moeten doen. Het leek wel oer Hollands weer!

We zijn verder gaan rijden over de Scenic Byway 95. Deze weg moesten we ruim 200 kilometer rijden tot aan onze volgende stop: Goblin Valley State Park. We hebben de afgelopen jaren al heel wat kilometers is de VS afgelegd maar deze weg was toch wel echt heel erg super mooi. Vooral het gedeelte bij de Glen Canyon / Colorado River vinden we tot nu toe het mooiste stuk wat we gereden hebben. Alles was zo immens groot! Het leek net alsof we letterlijk in de Grand Canyon reden, buitenaards bijna! Ook kwamen we langs diverse mooie uitzichtpunten waarbij je je ineens weer heel klein voelde als je de immens grote vlaktes en Canyons in keek. We hebben hier weer iedere meter van genoten en gelukkig voor ons was het redelijk opgeklaard en was het in ieder geval droog met hier en daar een zonnestraaltje wat door de bewolking heen prikte.

Rond 15:00 uur kwamen we aan bij het Goblin Valley State Park. Ook hier een entree van $ 10,- Dit was ook maar een klein park met slechts twee uitzichtpunten waarbij je nog een mogelijkheid had om wat kleine trails te lopen. We hebben er dan ook maar één gedaan. Het Goblin Valley park bestaat uit zogenoemde “Hoodoo” rotsen, welke o.a. ook te zien zijn in Bryce Canyon. Deze champignon achtig gevormde rotsen varieerden van 1 tot soms wel 10 meter hoogte. Het park was niet spectaculair maar zeker wel geinig en de moeite dat we er een kijkje hebben genomen, omdat het toch op onze route lag. Na ongeveer een uur hadden we het meeste dan ook wel gezien.

Vanaf hier moesten we nog 160 kilometer tot aan onze eindbestemming voor de komende drie dagen: Moab, waar we om 18:00 uur arriveerden. We hebben eerst even wat boodschappen gedaan, zodat we o.a. weer voldoende water bij ons hadden. We zijn even kort door Moab gelopen maar daar mis je niets aan. Het is een toeristische straat vol met hotels, tankstations, souvenir winkeltjes en restaurants, maar dan bij lange na niet zo sfeervol als bijvoorbeeld Banff in Canada waar we in 2013 zijn geweest. Omdat het etenstijd was en Karin niet zo’n trek had, hebben we voor het eerst deze week maar een keer gauw Mac gedaan, het was niet te vreten! Meteen ook weer de laatste keer geweest. Ik meende mij te herinneren uit 2011 dat de Mac hier geen drol kostte, maar voor 2 smerige Chicken burgers met lauwe slappe friet en wat kipnuggets moesten we evengoed 20 dollar betalen. Mij niet meer gezien bij een Mac als diner de rest van de vakantie… Leg liever 10 of 15 dollar bij voor een echte maaltijd. Meteen weer afgestraft J

We zitten nu dus drie nachten in Moab, nabij het kleine Arches National Park en het zeer uitgestrekte Canyonlands National Park. Hier kunnen we de komende twee dagen overvol mee vullen. Gezien het morgen wederom geen geweldige dag wordt met het weer twijfelen we dan ook nog even wat we gaan doen. Pas maandag schijnt er weer volop zon te zijn hier. We laten ons morgen verassen.

Tot morgen en bedankt weer voor het lezen en jullie reacties! Blijft leuk!

Dag 7: Petrified Forest - Monument Valley

Monument Valley

De eerste week zit er bijna op. We zijn aangekomen in de staat Utah in het plaatsje Bluff. We hebben een lange, maar zeer indrukwekkende dag gehad. We zijn vanmorgen om 8:15 uur gaan rijden met gevulde magen. We hadden een prima ontbijtje in ons Best Western hotel. En voor de afwisseling scheen de zon weer eens. Een voorbode voor een mooie dag!

We zijn de Interstate 40 opgereden in oostelijke richting. We kwamen weer voorbij het Petrified Forest. Na ongeveer 70 kilometer snelweg gingen we de US 191 op richting het noorden. Na mooie rechte stukken weg met vele heuvels erin kwamen we rond 10:30 uur aan bij het plaatsje Chinle en hadden we er reeds 175 kilometer op zitten. Hier stond een bezoek aan “Canyon de Chelly” gepland. Dit nationale monument is geen officieel Nationaal Park, maar eigendom van de Navajo stam, welke in deze gehele regio op diverse plekken gevestigd is. We zijn eerst gestopt bij het Visitor Center om wat informatie en kaarten in te winnen. Normaliter krijg je de kaarten bij de ingang van een Nationaal Park, waarbij je entree betaald (of met een Nationale Parkenpas). Canyon de Chelly is geheel vrij toegankelijk. Nadat we de kaart van het gebied in ons bezit hadden, beseften we ons dat het zien van dit park onverwacht veel tijd in beslag zou nemen.

Het park bestaat namelijk uit 2 wegen. Een “North Rim” (del Muerto Canyon) en een “South Rim” (Chelly Canyon). Beide wegen waren zo’n 25-30 kilometer lang (enkel). Dus in totaal toch zo’n 60 kilometer voor de noordelijke kant en 60 kilometer voor de zuidelijke kant. We besloten eerst de noordelijke zijde te doen, omdat de zuidzijde in de middag mooier schijnt te zijn. Helaas speelde de bewolking weer parten en zagen we hoe verder we de North Rim opreden hoe donkerder het werd. In de verte onweerde het ook flink. We zijn eerst gestopt bij de Antelope House Overlook. Na een korte wandeling liepen we de Canyon tegemoet. Het zicht was werkelijk machtig mooi! Onvoorstelbaar groot en diep. We hadden niet verwacht dat dit zo mooi zou zijn. Nadat we met open mond een poosje van het uitzicht hebben genoten, zijn we verder gegaan. Er lagen nog twee stops op de North Rim: Mummy Cave Overlook en Massacre Cave Overlook. Bij deze stops was de zon volledig weg, begon het te regenen en flink te waaien en te flitsen. We zijn evengoed toch even gaan kijken, maar daarna weer snel de auto in.

De 30 kilometer moesten we ook weer terug naar het begin, waarbij we de nog mooiere South Rim gingen doen. Aan deze zuidelijke kant lagen maar liefst 7 uitkijkpunten. We hebben ze allemaal bekeken. Het was echt waanzinnig! Net als je dacht dat je het mooiste punt had gezien, overtrof de volgende het weer. Waarbij het laatste punt aan de South Rim de kers op de taart was. Gelukkig begon het zonnetje ook weer te schijnen en hadden we bij dit mooiste uitzichtpunt dus prima gelegenheid wat mooie plaatjes te schieten van de Spider Rock, het boegbeeld van de Canyon de Chelly. Deze spectaculaire geologische zandstenen formatie steekt midden in de kloof 240 meter hoog uit de grond. De Nikon werd hier flink aan het werk gezet. Na deze laatste stop wisten wij al zeker: dit park staat in onze top 5 van mooist bezochte parken in de VS! Het is niet zo druk bezocht en bekend dan de andere grote Nationale Parken, maar hij was toch verdomd mooi. De verassing van deze reis tot nu toe. Het was inmiddels al 14:00 uur en we moesten nog zo’n 160 kilometer tot aan Monument Valley. Wederom ook weer een hele mooie route waarbij iedere meter de moeite waard is. Via het plaatsje Kayenta reden we de Historic Route 163 op richting Monument Valley. Het duurde niet lang voordat we de eerste “tafelbergen” de grond uit zagen rijzen. Ook weer een geweldig stuk natuurverschijnsel en weer zo anders dan wat we al allemaal gezien hebben.

Net voor het park draaiden we van de hoofdweg af op de Monument Valley Drive. Deze korte weg leidde ons naar de ingang van het park. Ook Monument Valley is geen officieel National Park en behoord tot de Navajo’s. Dus hier gold onze parkenpas dan ook niet. We hebben voor het eerst wat drukte gezien in alle dagen dat we hier al weer zijn. We hebben ruim een half uur in de file gestaan voor de ingang van het park, waar we 20 dollar moesten aftikken. We kwamen gelijk aan bij het Visitor Center, welke gelegen is bij het View Hotel, wat in eerste instantie ons hotel zou zijn maar op het allerlaatste moment dus net vol zat. Heel jammer, want dit hotel zou verreweg de mooiste ligging hebben gehad van alle hotels die we hier de afgelopen jaren in de VS hebben meegemaakt. We hadden vanaf het Visitor Center ook prachtige beelden van de drie meest bekende rotsen (Buttes): West Mitten, East Mitten en Merrick Butte. Op bijna elke Amerikaanse reiswebsite of magazine staan deze rotsen wel afgebeeld. We waren dan ook verheugd hier eindelijk zelf eens te staan. Geweldig en onbeschrijfbaar mooi! We zijn vervolgens met de auto nog een stuk van de Valley Drive opgereden wat onverhard was. Het werd niet aanbevolen, maar we zagen vele normale personenauto’s ons voorgaan. Dus wij dachten, we doen gezellig mee. De weg was enorm slecht en vol gaten en hobbels. Veel slechter dan de Apache Trail, welke we begin deze week gereden hadden. We konden dan ook echt maar stapvoets rijden. Bij de East Mitten berg zijn we dan ook gestopt en hebben we genoten van de uitzichten. Hierna zijn we toch maar weer teruggereden naar boven naar het Visitor Center. We besloten hier wat te gaan eten omdat het al 18:00 uur was en we hoopten dat we de laagstaande zon konden zien welke op de rotsen zou schijnen. Na het eten bleek dat er in de verte een behoorlijke onweersbui aankwam. De mooie zonsondergang zoals we hadden gehoopt bleef dus uit. Jammer, maar we kunnen niet alles hebben!

We zijn om 19:30 uur weer gaan rijden, we hadden toch nog 70 kilometer te gaan en het begon al donker te worden. Wilde ook graag nog het bekendste plaatje van Monument Valley hebben. De rechte weg met op de achtergrond in de verte de rotsformaties welke uit het niets het land uit rijzen. Omdat we al in de schemering reden is het nog net gelukt om de plaatjes te schieten. Maar goed ook, want de flitsen van de bui welke niet ver van ons verwijderd was, kwamen met grotere regelmaat. Ongeveer 25 kilometer voor ons hotel in Bluff zagen we echt verbluffende kleuren in de lucht van aan de ene kant de zon die onder ging en aan de andere kant de gigantische onweersbui. Helaas hadden we geen mogelijkheid om te stoppen. Een stukje verderop waar we langs de kant van de weg toch nog een glimp konden opvangen was het mooiste van de kleuren al vergaan.

Omstreeks 21:00 uur arriveerden we in ons hotel Desert Rose. Erg leuk hotel waarbij we een gezellige en knusse Cabin hebben welke helemaal van hout is van binnen. Aan de voorkant een vlonder met afdakje met 2 houten stoelen en een tafeltje. Hier kunnen we hopelijk morgenochtend in het zonnetje ontbijten. Dus dit was hem weer, dag 7 een feit en we zitten morgen dus al op 1/3 van de reis. De tijd vliegt voorbij

Morgen rijden we verder naar Moab, waar we maar liefst 3 nachten zullen verblijven. Moab ligt hier maar 170 kilometer vandaan, maar wij nemen een flinke omweg waarbij we Goosenecks State Park, Natural Bridges en Goblin Valley State Park zullen bezoeken. We verwachten ook hier weer een erg mooie route. Duimen op de zon en morgen weer een nieuw avontuur.

We gooien er voor vandaag de pannen op.

Good night!